Yucatàn, jarig en brulapen

Hee lieve mensen,
tis alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven, maar zoals ik in mijn vorige berichtje verkondigde: Geen tijd, oh geen tijd.
Waar was ik gebleven?
Ohja, Palenque. Daar ben ik dus een tweede keer geweest. Naar de ruines in de stròmende regen. Niet normaal. Het regende dat het goot en na de ruïnes bezichtigd te hebben, gingen ik, (in regenjas) Nicole en Zach (in een überlelijke gekochte poncho) Naar de cafetaria om te chillen. Even later gingen we in het tourbusje naar Misol-Ha. Een enorme waterval. Nog steeds doorweekt kwamen we daar aan. De waterval was door de regen bruin gekleurd maar dat was niet het eerste wat ons opviel. Het lawaai dat eronderuit kwam was OORVERDOVEND. Hard dus. Bleek dat de waterval groter dan normaal was door de regen. Bij nadere inspectie kwamen we er ook achter dat je achter de waterval kon...En wie wil dat nou niet? We waren toch al doorweekt dus daar gingen we, het glibberige pad op achter de waterval. Ik had verwacht dat het zo`n romantischefilm-set zou zijn. Jeweetwel, romantisch zoenen achter een waterval. Niet dus. We werden doof van het geluid en het verschil in luchtdruk (kan iemand met N&G/N&T me uitleggen hoe het zit met luchtdrukverschillen achter watervallen) En we werden kleddernat van al het opspattende water. Wegwaaiend en natterdannatwordend besloten we dat we toch maar niet door het water gingen waden om het hele rondje te lopen. Het was, ondanks dat alles (en het feit dat we alledrie ons hoofd stootten tegen de lage rotsen) een fantastische ervaring om eens achter een waterval te staan.
Na Misol-Ha gingen we naar Aquazul. Nog meer watervallen. Toen we er aankwamen besloten we dat we Aquazul maar om moesten dopen in Aquacafé; het water was zo bruin als koffie namelijk, dankzij de enorme regenbui. Nog nat van de vorige waterval sopten we naar Aquacafé. Naast de prachtig naar benedendenderende waterval stond een bordje: Dangerous not to swim. Een typisch voorbeeld van het *uhum* goede engels van de Mexicanen. Ik hoop maar dat men de spaanse versie: Peligro! no nadar (oftewel gevaar! niet zwemmen) snapte want de onderstroming daar was zeer gevaarlijk.
Na naar boven te zijn gelopen en met onze voeten (nog in de sneakers) in het water -de steiger was overstroomd- de nodige toeristenfoto`s gemaakt te hebben, gingen we al glibberend en soppend naar beneden. Daar was de waterval inmiddels volledig buiten zijn oevers getreden en was het hele pad overstroomd. We liepen langs de zijkant, een verhoogd stukje voor `restaurantjes` naar beneden, toen we een hele groep mexicanen om een bak gebogen zagen staan. Wat in de bak zat deed een koude rilling over mn ruggegraat gaan; een slanggetje met kapotgestampt hoofd! En het bleek nog een ongelofelijk giftige slang te zijn ook...En die zwom daar gewoon rond, brrr. We waren dan ook blij toen we veilig in de minivan terug naar het hotel zaten!

Die nacht namen we afscheid van Zach, hij ging weer terug naar de USA, snik boehoe.
Nicole en ik gingen samen door, de volgende dag moesten we om kwart voor vijf (!!) op voor een excursie naar Yaxchilan en Bonampak.
Ik zal de details van de drie uur durende rit in de minivan voor me houden, laten we het erop houden dat het vooral slaperig was.
Helemaal gaar stapten we uit de Minivan, we liepen naar een rivier toe die de grens tussen Mexico en Guatemala bleek te zijn en stapten in bootjes. Na drie kwartier varen kwamen we aan bij een soort van aanlegsteiger en liepen we naar `binnen`. Zo voelde het in elk geval. Hoewel het buiten was was het in het oerwoud en dat was heel erg dicht begroeid kan ik je vertellen. En Nicole en ik waren er praktisch alleen. We liepen naar binnen bij het eerste rijtje nognetstaande huizen. Het was er donker en aan het plafond hingen er vleermuizen te piepen. Plotseling betrok de lucht buiten en werd het nog donkerder, toen we ook nog eens iets in een kamer ernaast hoorden schuifelen maar niets zagen omdat het daar pikdonker was, zijn we naar buiten gerend en hebben we het pad omhoog gevolgd naar de volgende groep ruïnes. Daar aangekomen keek ik omhoog omdat ik wat in de takken hoorde en daar zaten allemaal spidermonkeys boven ons hoofd! echt heel tof, ze hopten van de ene tak naar de andere en maakten hele schattige geluidjes. In de verte klonken de brulapen, een geluid alsof er een kudde leeuwen ruzie had. De combi brulapen, aapjes, rivier met aan de andere kant Guatemala, oerwoud, ruïnes en vooral niet te vergeten de liaan waar Nicole en ik beiden op zijn gaan schommelen voor een foto, maakten het geheel onvergetelijk. Wat een fantastische ervaring!
Daarna zijn we nog naar Bonampak geweest; Die staat bekend om zn muurschilderingen. Allemaal heel leuk en aardig, maar na de muurschilderingen gezien te hebben zijn we lekker bovenop ruïnes gaan zitten en hebben we van het uitzicht genoten. Helemaal kapot waren we.

Die nacht gingen we met de bus van Palenque naar Merida. Acht uur lang, en toen konden we nog niet de kamer van ons hostel in, toen we er om vijf uur `s ochtends aankwamen.
Gelukkig hingen er hangmatten en dankbaar vielen Nicole en ik in slaap met in de hangmatten.
Die dag hebben we gerelaxt en wat door Merida gelopen. EN Natuurlijk: Hangmatten gekocht! Een kingsize en een superkingsize, die inmiddels heel in Nederland aangekomen zijn.
De tweede dag in Merida gingen we naar de ruïnes van Uxmal. Nicole had inmiddels een oogontsteking opgelopen en ik had mijn voet laten checken door een dokter die er pillen voor had gegeven. Uxmal was leuk enzo maar niet heeeeel speciaal. Het was een soort efteling/disneyland idee, alles was schoongemaakt en de treden van de piramides waren geplaveid zodat toeristen er zonder veel problemen omhoog konden lopen. En wat te hoog was,was afgesloten.
Omdat er in Merida weinig tot niets te doen was op de dag van de doden, zijn we een dagje eerder richting Cancùn gegaan.
Het plan was: richting Cancún, tussenstop in Chichèn Itzà en dan Cancún en zo geschiedde het ongeveer.
We stapten uit bij Chichen Itza. Heel erg tof wat daar allemaal te zien was maar wederom heel erg toeristies. We hadden een gids die ons toffe dingen vertelden, zoals dat de Maya´s daar iets met het getal zeven hadden, en dat de balspelplaats daar de grootse mayabalspelplaats was. En nog wat leuke feitjes.
Daarna werd het de bus naar Cancún, een onverwachte stop van wel een half uur in Valladolid (klik zeiden de camera`s en toen gingen we weer zeg maar). En toen kwamen we in Cancun aan. Ik had nog zo gezworen dat ik er nooit een voet zou zetten. En toen gebeurde het toch. We hadden een crappy hotel met een open badkamer in de buurt van een winkelstraat en onze kamer lag naast de receptie dus de hele nacht lawaai. Dolle pret.

De volgende ochtend namen we een Taxi naar Puerto Juárez en gingen we naar het eilandje Isla Mujeres, waar ik al met mijn ouders geweest was. Wederom huurden we een golfkarretje en wisselden we af wie het wagentje mocht besturen, al crossend over het eiland. Om half twaalf vonden we het welletjes en besloten we dat het tijd was om `te gaan liggen oefenen voor het crematorium`. We mochten strandstoelen met parasol gebruiken op voorwaarde dat we voor vijftien dollar zouden consumeren, en zo kwam het dat we al om half twaalf `s ochtends aan de piña colada`s zaten.. Mmmm. Na een dagje strandliggen en chillen kwamen we ietsje bruiner (en niet verbrand dankzij onze factor 60 zonnebrand) weer bij het hotel aan.
We hadden het plan voor die avond al van tevoren besproken: Uit in Cancun!
En dat werd het ook. Na 2 cuba libre`s gedronken te hebben gingen we naar een andere discotheek waar wèl een fatsoenlijke beat klonk. Die ging helaas alweer snel over in een bubblebeat die ze hier reggaeton noemen. Er kwamen plosteling twee jongens naar ons toe die soldaten bleken te zijn, gestationeerd bij Cancun in de buurt, en toen hebben we met hun gedanst/gekletst totdat er plotseling een cabaretshow kwam met een travestiet en een zwerver.
Na een kwartiertje gekeken te hebben was het weer bedtijd en gingen Nicole en ik weer slapen.

De vólgende dag, ik was al kwijt welke dag het was of de hoeveelste, gingen we naar het eilandje Isla Holbox. Een paradijsje. Alle wegen waren van zand, er waren niet zo heel erg veel toerisen, en het hotel waar we zaten dat was ronduit fantastisch. Na tien dagen met Nicole in 1 bed geslapen te hebben, hadden we beiden een kingsize bed en de douche was een schelp waar water uit stroomde. Het hotel was twaalf meter van de zee af en er was een balkonnetje met een hangmat. De volgende dag lagen Nicole en ik op het strand bij te bruinen toen we achter ons stemmen hoorden. Onze vrienden uit Oaxaca zaten in het hotel, in de kamer boven ons! Volledig verrast stortten we elkaar in elkaars armen en we besloten de rest van de dag samen te gaan zonnen. Nouja, Nicole en ik lagen te zonnen en de anderen waren aan het bijslapen.
Aan het einde van de dag huurden we met zn zessen twee golfcarretjes en gingen we over het eiland crossen.. Todat het karretje van de drie jongens (Manuel, Manuelito en Paco)vastzat in de Modder. We zijn drie kwartier bezig geweest met hun karretje uit de stinkende modder te halen, uiteindelijk lukte het met mij achter het stuur en de drie duwende jongens om de wagen uit de modder te manouvreren. En we stonken allemaal. Gezellig. Die avond hebben we met zn allen, en twee italianen die we tegenkwamen, `wat` gedronken.

De volgende dag gingen we op excursie. We hebben flamenco`s, witte en grijze pelikanen, een landschap dat niet onder zou doen aan een afrikaanse savanne, een zoetwaterlagune die als een soort bubbelbad werkte, een zoutwaterlagune, een pelikaan op twee meter afstand, en een stekelvis gezien. Dat was tof. De rest van de dag hebben we gewoon op het strand gelegen.

Toen was het weer tijd om afscheid te nemen, Nicole en ik vertrokken naar Puerto Morelos. Maar voordat dat mogelijk was, moesten we er eerst nog komen. Omdat we twee uur te vroeg met de veerboot gegaan waren (vraag me niet waarom)moesten we heel erg lang wachten. Gelukkig konden we meerijden met een Mexicaans echtpaar, zij zetten ons 75 Km verderop af en toen namen we een taxi terug naar Cancun. Daar aangekomen namen we de bus naar Puerto Morelos. De volgende ochtend gingen we, na een ontbijtje met pancakes (hier hotcakes) snorkelen. Echt heel erg tof. Er was een enorme rog, een stuk of tien Baracudas en toen de gids druk gebaarde, dook ik onder water en zag ik nog net een schildpad wegzwemmen. Ik zwom een stukje met de schildpad mee, die ik makkelijk bij kon houden dankzij mn flippers. Toen mijn luchtpijpje vol water zat en ik adem moest gaan halen, zag ik dat ik een heel eind van de boot afgedreven was en moest ik helaas weer omkeren. Maar het was wel echt heel erg tof.
Al bibberend stapten we de boot weer in en die middag pakten we de bus naar Playa Del Carmen.
Het toeristenoord van Mexico, na Cancun. Het Lloret de Mar voor Amerikanen. Affijn, dat geeft aan wat voor een type mensen er zijn.
We zijn vanuit daar op excursie gegaan naar Tulum (had ik al gezien maar wel heel erg tof om met de ruïnes op de achtergrond te zwemmen, Cobà, (fantastisch uitzicht en tof. De meest exacte kalender ter wereld ligt daar) en als laatste gingen we naar een Cenote. Dat was fantastisch. Het was een gat in de grond waar je met een trap naar beneden moest en ongeveer dertig meter lager was de grond. Het was een enorm uitgeholde grot, compleet met stalectiten, helblauw water van dertig meter diep, rotsen aan de zijkanten en natuurlijk diverse plekken om in het water te springen. Echt een droom om daar te zijn! Nicole en ik doken het water in en zijn zelfs van de hoogste duikplank (15m) in het water gesprongen. Doodeng maar een kick die ik nooit meer zal vergeten. Wat was dat fantastisch!
Die avond was ik jarig. Ja hoor, kleine Danielle is negentien jaar geworden.
We gingen naar The Blue Parrot, een strandclub en bestelden champagne. Onder het genot van een sterrenhemel, GOEDE muziek, champagne, cozumel op de achtergrond, zand in mn schoenen en een leuk gezelschap (Nicole, Sanne -zweedse die in NY woont, hadden we die dag leren kennen- en een aantal Nederlandse ex-studenten die ook wel wisten hoe ze moesten feesten) stonden we tot half zes te dansen. Dat was me toch een nacht...!!! Wel raar, om zo anders jarig te zijn dan dat ik gewend ben, en stiekem miste ik ook wel ergens de kring vrienden en familie die ik thuis om me heen heb, maar het was niet anders. de rest van de dag hebben we op het strand liggend doorgebracht en die avond zijn we uit eten geweest met Manuel, Nicole, Sanne, Manuelito, Paco en Steffie en heb ik als cadeau de maaltijd en een foto van de hele groep gekregen, echt lief:).

Nou, vanochtend zijn we om zes uur opgestaan, hebben we de bus gepakt naar Mahahual om te ontdekken dat bijna alles wat daar was verwoest was door de orkaan die er twee maanden geleden woedde, en zijn we gelijk doorgegaan naar Chetumal, waar we net pizza gegeten hebben en ik nu in een internet cafe zit te typen wat ik in de afgelopen tien dagen heb meegemaakt... Ik geloof dat ik een nieuw record aan typwerk heb.

Ohja, tot slot. Ik geloof dat mijn ooglid ontstoken is, AUW! En de druppels die ik heb laten me huilen, potverdorie. Maar ik ga het begin van mijn negentiende levensjaar daar NIET door laten verpesten, haha.
Morgen gaan Nicole en ik naar Belize toe, waar we zo kort mogelijk blijven om de ruïnes van Lamanai te bezoeken en daarna gaan we door naar Guatemala om Tikal (ook ruïnes) te bezoeken. Enzovoort. In elk geval ben ik niet bereikbaar daar. Maar ik zal af en toe even doorgeven hoe het daar gaat. Mails zijn natuurlijk altijd welkom en bedankt voor de ongelofelijk lieve berichtjes en mails!
BESOS!
Danielle