Zweepslagen, watervallen en een onbewoond eilandje

Hola allemaal,

Na een vermoeidende busreis vanuit Veracruz, kwamen we de volgende ochtend aan in San Cristóbal de las Casas. Beroemd om z´n lekkere weer, mooie huisjes en schattige kerkjes. Toen ik uit de bus stapte kreeg ik een enorm déja vu met Nederland. Het was KOUD! en dan niet zo´n klein beetje ook! Bibberend stapten Nicole, Zach en ik een taxi in. De chauffeur vertelde ons dat dit de staart was van de tropische storm die we in Veracruz hadden meegemaakt. Fijn.
Nog steeds kleumend vonden we vervolgens een hotel met kleine kamers maar comfortabele bedden. Dat werd nog een uurtje of twee pitten, mmm:-).
Na een verfrissend en verkwikkende slaap kwam een douche die ongeveer hetzelfde effect had en toen gingen Nicole en ik,gepanserd met een hemdje, twee shirtjes met lange mouwen, een vest en een regenjas, San Cristóbal in. Brrrrrrrr... na een rondje gelopen te hebben, voelde ik mn tenen niet meer. Daardoor werden wij genoodzaakt een gezellig café mét haardvuur op te zoeken en ons te laten verwarmen door de warme chocomel, wafels en de praatjes van de flirtende ober Miguel. Dramadramadrama.

Dankzij Francine, een toffe lerares van de WP (mijn ex-middelbare school), was ik in contact gekomen met Jan de Vos, een maya-deskundige die in San Cristóbal leeft, woont en werkt en die al vele boeken heeft geschreven over de Maya´s. Nicole en ik hebben hem mee uit eten genomen en dat resulteerde in een gezellig en leerzaam gesprek over de Maya-cultuur, de Maya´s hier en waarom ze zo gediscrimineerd worden door de plaatselijke bevolking.

Na een wederom verfrissende en verkwikkende slaap, stonden we weer bij tijds op voor de eerste excursie in San Cristóbal: De Sumidero Canyon en één of ander dorpje.
De Sumidero Canyon was fantastisch! We werden na een ritje in een minivan, samen met tien andere toeristen gedropt bij een bootje. Daar stapten we met nog een heleboel toeristen in, en toen gingen we varen. De rotswanden om ons heen torenden tot 1 km boven ons uit! en dat met strakblauwe lucht en af en toe een wolkje. Fantastisch contrast. De bomen, het mos en de grotten aan de rotswanden maakten het geheel af. Al na tien minuten stopte de gids de boot. ´Un cocodril!´, ´A cocodril´ en daar lag een krokodil op de kant. Jep, een echte, wilde zoetwaterkrokodil. Er klonkt een gekraak van toeristen die naar hun camera zochten, en daarna stond iedereen plotseling op om zo´n scherp mogelijke foto te maken van het wonderlijke wezen dat daar rustig op de kant lag te zonnen. Er werden zo´n veertig Camera´s tevoorschijn gehaald, van telelenzen tot ´ouderwetse´ fotocamera´s en iedereen probeerde zoveel mogelijk foto´s te maken van het beest zonder de rest van de toeristen op de foto te zetten. Dit fenomeen herhaalde zich diverse malen, bij een waterval, Spidermonkeys, nog een krokodil, gieren, pelikanen en een enorme berg afval die de rivier af was komen drijven na de heftige regenbuien van de dagen daarvoor. Fascinerend, die toeristencultuur!
Na de Canyon kwam een dorpje waar niet zo heel erg veel aan was, en daarom gingen we er maar lunchen. Nicole kreeg een portie ongare kip, en Zach en ik hadden het menu van de dag besteld dat meer vet dan vlees bevatte. Gelukkig krijg je hier bij praktisch elk maal Tortilla´s en die zijn wél opgekomen.

De dag daarna zijn we op excursie geweest naar de watervallen en lagunes. Gelukkig was dit wat minder massatoeristisch. We zaten ´maar´ met tien mensen in het busje.

Een paar dagen geleden had ik teveel op m´n flatjes gelopen en zo heb ik een zweepslag in mn voet veroorzaakt. AUW!
Ik had dus al een paar dagen last van mn voet en heb alle excursies met verband om mn poot gedaan, vandaag is de eerste dag dat ik zonder kan.

Goed, de excursie naar de watervallen (mét verband om mn poot).
Eerst gingen we een grot in, waar stalecmieten en stalectieten waren en het was er erg donker. Dat was zo´n beetje alles wat er te zien was, behalve het bordje ´niet in het water plassen´.
We gingen door, naar een fantastische waterval. Hij was hoog en machtig. Na een kwartiertje lopen kwamen we bij wat we dachten dat het punt was waar
je het meest ver omhoog mocht. Vijf minuten later kwam er een gids die vroeg of we nog verder mee wilden. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen en voordat we het wisten hielden Nicole en ik ons vast aan touwen en bomen om naar boven te komen, het was zoooo steil! De paadjes waren gemiddeld smaller dan een halve meter, glad van de damp van de waterval en vaak afbrokkelend. Je zag af en toe een steentje of een takje in de diepte verdwijnen. En dat is geen fijn uitzicht als je staat te wankelen, kan ik je vertellen. Na een zware klim van een half uur, kwamen Nicole en ik zwetend en rood aan bij het hoogste uitkijkpunt van de waterval. Wauw! dat uitzicht was het absoluut waard! Je zag de waterval naar beneden kletteren, en de omliggende weilanden en dorpjes. Wauw!
En toen moesten we weer naar beneden via hetzelfde pad. We zijn, ondanks glijpartijen die gepaard gingen met ijselijke kreten, weer heel beneden aangekomen en ik heb er zelfs twee splinters op nagehouden.
Al rood, moe en hijgend stapten we weer de bus in waar Zach op ons wachtte met cola (hij durfte op een gegeven moment niet meer verder).
We reden door naar de lagunas van Montebello. Prachtige lagunes, alle kleuren blauw en bossen eromheen.
Na quesadillas (tortilla´s met kaas) gegeten te hebben, stapten Zach en ik op een soort vlot dat ons naar een onbewoond eilandje in het midden van de lagune bracht. Op het eilandje vonden we orchideëen, een rots om vanaf te springen -shit, bikini vergeten-, en een heel erg schattig kalkstrandje. Onze ´gids´ van zestien legde ons uit dat het verschil tussen een meer en een Lagune is dat een lagune ondergrondse rivieren heeft. Hoe dan ook was het water heerlijk warm.

De dag dáárna, en tevens onze laatste dag in San Cristóbal, gingen we naar twee dorpjes, San Juan Ch-nogwat en de andere naam weet ik niet meer.
Bij ons thuis, in Nederland, hebben we in de gang een foto hangen van een kerk. Daar heb ik al mijn hele leven bewonderend naar gekeken. En nu ben ik er geweest! Het kerkje stond in San Juan, en na een rondleiding door het dorpje liepen we er naar binnen. Het Kerkje staat in wat de dorpelingen het centrum van de wereld vinden.
Het kerkje is zo speciaal omdat katholieke tradities er met Maya tradities zijn vermengt. Oftewel: Er liggen takjes op de grond, er zitten maar aan één kant ramen omdat de nachtkant donker moet zijn, de heiligen die in de kerk staan symboliseren oude Maya-goden en de tradities van de offers (Cola, takjes, kaarsen, kippen en eigen bloed) worden in ere gehouden door sjamanen die tevens priester zijn en andersom. Echt heel tof dus. Overal in de kerk stonden ook kaarsjes op de grond, waar mensen in hun eigen Maya-taal en outfit zaten te bidden. De kerk was van binnen ook niet echt versierd, je zag het geraamte, er hingen een paar doeken en aan de zijkanten stonden wat heiligen. Helemaal vooraan stonden Jezus (die de zonnegod van de Maya´s is), San Juan en San Juan de kleine.
Hoe dan ook een fantastische ervaring.

Daarna gingen we nog in een ander dorpje een huisje in, waar ik een Maya Bruidstenue heb gepast. Oordeel zelf maar... Zach wilde in elk geval graag met me trouwen zei hij:-P.

Die avond stapten we gedrieëen de bus in. De rit was lang, en vrij eng aangezien de chauffeur met 60 KM per uur of sneller over hobbels, gaten, en door haarspeldbochten reed.
*korte onderbreking dankzij een mexicaan die mn e-mail adres vroeg*
De rit was vermoeiend en gisteravond kwamen we kapot aan in Palenque.
Vandaag hebben we een chill-en-update dag ingelast en morgen gaan we naar de ruïnes, nog meer watervallen en iets wat ik niet meer weet.
Er is hier zoveel te doen en zo weinig tijd. Alles gaat redelijk snel en er is nauwelijks tijd om te ontspannen, we staan om zeven uur op en gaan om tien uur helemaal kapot slapen. Het is wel alles waard, alle moeite, alle moeheid, alle busreizen die je langzaam uitputten... Mexico is een fantastisch land en ik zou voor geen goud nu al willen studeren.

Nog een laatste curiositeit over de Mexicanen: Ze houden ervan om je hier ´guera´ oftewel ´witje´ te noemen. Dat moet je maar niet als een belediging opvatten, maar ik ben het zoo zat dat ik ze tegenwoordxig ´Mexicano´ noem. Dat levert af en toe wel bizarre situaties op maar wel grappige.
Goed, dat was een update, foto´s volgen binnenkort. Geen tijd, oh geen tijd!
Tot mails/spreeks enzo
Kus!

Danielle

PS. nee, ik heb nog geen cactussalade gegeten, wel cactus met kip op tortilla´s, Heerlijk!