Machu Picchu Deel 1

Hola!
Na een weekje door New York gehuppeld te hebben, bevind ik me nu in Washington, in een hostel. Ik ben net verdwaald terwijl het maximaal tien graden onder nul was, en toen door een cabdriver afgezet, letterlijk en figuurlijk. Teveel betaalt, maar hij deed et niet voor minder. k*t.
Nu zit ik (in een enorme NYPD-trui) in een soort van geimproviseerde woonkamer in het hostel, terwijl naast me de simpsons elkaar aan het meppen zijn omdat er iemand stikt. Op een enorme TV natuurlijk.
Eindelijk heb ik weer een beetje privacy, een privekamer met een 2persoonsbed heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

Goed, hier een gedeelte van de Peru-avonturen:

Machu Picchu, het zevende wereldwonder

's ochtends om half vijf op om te ontbijten en om kwart over vijf kwam het busje met onze altijdfrissecusco-gastvrouwb ons ophalen. Om zes uur ging de trein.
Een trein, daar stel je je natuurlijk een NS-trein bij voor.
Niet dus.
Oke, de trein was blauw en er stonden stoelen in. En dat was het dan zo'n beetje.
De trein was superdeluxe-eersteklas. Er zaten ramen in, zowel in de voorkant, als aan de zijkant (oke, nog een overeenkomst) en in het plafond(!). zodat je goed kon genieten van het supersuper mooie uitzicht.
En het raarste was: de trein werd geduwd in plaats van de getrokken treinen die we in Nederland hebben. Ook moest de trein in een soort van maffe zig-zag beweging omhoog omdat die niet in 1 keer de berg op kon. Wat de rit een halfuur langer maakte.
Verder...Ging de trein niet zo snel (lees 30km/hr) wat maakte dat de heenweg vier uur duurde!
Maar het was het waard.
Ik heb tussendoor lekker liggen slapen, en tijdens de wakkere perioden kon ik genieten van de mensen die allemaal uit hun huizen kwamen om naar de trein te zwaaien, de trein die middendoor de dorpjes ging en je zag vanalles, van kerkhoven tot fietstaxis, maar ook weilanden en gletsjers. Helemaal top. Maar vier uur is wel wat lang, ja.
Rond een uurtje of half elf kwamen we aan in Aguas Calientes, het dorpje naast Machu Picchu. Genoemd naar de warmwaterbronnen.
We (Ton en ik) stapten in de 1 van de 20 klaarstaande bussen die naar de ruines gingen, en we vertrokken gelijk (de bus zat vol aangezien iedereen vanuit de trein gelijk in de bus stapte).
De bus reed harder dan verwacht, over een wankelbruggetje en daarna volgde een 20-minuten durende rit vol haarspeldbochten en net-op-tijd wegmanouvrerende tegemoetkomende bussen. Fijn.
In de verte zagen we de oude landbouwterassen al liggen.
Bovenop aangekomen moesten we wachten totdat de groep van onze gids compleet was en toen mochten we naar 'binnen'.
De verhalen die ik over MP gehoord had, beschreven het als superfantastischgeweldigtop en daarbij was het ook nog 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen, dus ik had hoge verwachtingen.Zeker na het zien van de indrukwekkende stenen van de dag ervoor.
Te hoge verwachtingen.

Opmerking: Dit is puur mijn mening, ik ben verwend met alle ruines die ik in mijn reis gezien heb, het is natuurlijk anders als dit de eerste ruines zijn die je ziet.

Mijn eerste reactie toen ik Machu Picchu binnenliep? 'Nee he, niet nog meer hopen stenen'
Nogmaals: niet helemaal politiek correct, I know, maar zo voelde het nou eenmaal.
We kregen een 2.5 uur durende rondleiding, het was supertop! Het bleven natuurlijk hopen stenen, maar ik was wel onder de indruk van de bouwstijlen, van hoe ze enorme stenen op bepaalde manieren hadden weten te plaatsen en bovenal: van het uitzicht!
Dat is wat er bij mij gebeurd is, na veel ruines gezien te hebben. Je 'beoordeelt' het op ruines en op uitzicht.
En het uitzicht was fabuleusfantastisch!
Machu Picchu ligt op een bergtop en overal eromheen lagen andere bergen, ravijnen, dalen en riviertjes in dalen. Wauw! Plus dat MP alleen bereikt kon worden via smalle paadjes, dus het is wel heel erg tof dat de inca's dat zomaar even gebouwd hebben.
Anyway, de rondleiding.
Goed, aan het einde daarvan (2.5 uur lopen+ brandende zon= vandaag is rood) wisten we precies welke bouwerken niet verklaard konden worden, waar de orchidee-expirimenteertuin was, dat de Incas's een soort afvoer hadden in hun 'badkamers', in welke nissen we moesten zingen om het weerkaatst te horen, wat als spiegel gebruikt werd, en welke stenen er energie afgaven (brazilianen kwamen daar urenlang 'energieopvangen'.
Na onze ' batterijen' weer opgeladen te hebben, begonnen onze magen te knorren.
Rood en zwetend klapten wij adieu voor onze gids, en na hem een kleine propina gegeven te hebben, gingen we terug naar het hotel voor een buffet.
Een voor/nadeel van de hoogte: Ik kon niet veel eten. Dankzij een raar soort van vlinders in mn buik, zat ik bijna gelijk vol. Ton had nergens last van.
Die middag heb ik vooral geinternet, gebadderd en een verhaaltje getypt, en Ton is rond gaan lopen door het dorpje.
Toen was het plotseling bedtijd.
En ging ik slapen terwijl Ton nog even aan het zappen was.
Plotseling zei hij ' Danielle, dit moet je even zien'.
Het was een documentaire over de Catalaanse Costa, inclusief het plaatsje waar we gewoond hadden.
Tranen in mijn ogen! heel erg maf.
Toen was het toch echt echt bedtijd want ik moest de volgende morgen alweer om kwart voor vijf op.
Waarom? dat hoor je later wel...
Een chineze gozer zit te wachten totdat de computer vrijkomt dus ik doe maar weer sociaal en typ binnenkort verder.
Bedankt voor de reacties en laat er vooral weer een paar achter.
Wordt vervolgt...
Kus,
Danielle

PS. Victor, thanks voor de 'duidelijke' aansporingen om weer eens wat te gaan typen, die heb ik soms even nodig. Sorry

PSPS. American Idols begint nu, ik ga het echt kijken, OMG

Goed, kus uit Washington dus