Machu Picchu 2 & Alligators

Hey! how are you?
Dat is de standaard begroeting hier.
I am good, how are you?
Is het antwoord dat er van je verwacht wordt.
Jep, ik zit nog steeds in Amerika.
Op het vliegveld welteverstaan. Mijn vliegtuig naar (watwashetookalweer) San Diego vertrekt over vier uur, het is nu half drie \'s nachts, dus thank heavens dat er internet is en dat ik me dus op deze manier kan vermaken.

Goed.
Machu Picchu deel 2
Het was dus kwart voor vijf toen ik de volgende ochtend opstond.
Na eerst tien minuten lang mn pa gek te hebben gemaakt, met vragen of ik wel moest gaan of dat ik moest blijven slapen, ben ik toch maar mn bed uitgestapt, heb ik me aangekleed, ben ik gaan ontbijten en in de rij gaan staan voor de bus. De rij was inmidddels al minimaal vijftig personen lang en ik zag (natuurlijk pas toen ik al bijna vooraan stond) dat ik een kaartje voor de ruines ergens in het dorpje moest kopen. Ik stapte uit de rij en rende het dorpje in. Maar natuurlijk had ik geen idee waar de tourist office was. Het was inmiddels \'al\' half zes, en ik wilde alleen maar ZSM maar Machu Picchu toe, voordat ALLE touristen er zouden zijn. Onmogelijk.Na een rondje om de fontein op het plein zag ik ergens een deur openstaan. In een tempo dat meer op snelwandelen dan op lopen leek, ging ik daarheen. Gelukkig, het was het goede gebouw. Hupsakee, geld en studentenkaart tevoorschijn. Maar na een norse blik op mijn studentenkaart geworpen te hebben, besloot de man achter het glas deze niet de accepteren. Dubbelf*k. De dag begon al goed. Natuurlijk betaalde ik (mokkend) het hele bedrag, na toch stiekem de mogelijkheid van terug naar bed overwogen te hebben.
De terugwel liep ik snelwandelend (lees: prakties rennend) terug naar de bus (wat me een glimlach van de plaatselijke politieagent opleverde).De rij was weg. In plaats daarvan moest ik tien minuten wachten voordat we vertrokken. Het zat niet echt mee, nee.
Wederom het dodemansritje naar boven, maar toen de bus boven aankwam was de situatie veranderd: Er was mist. En niet zo\'n klein beetje ook!
De reden dat ik zo vroeg in de ochtend daarheen was gegaan, was (afgezien van foto\'s maken) dat ik graag de berg ernaast (Wayna Picchu) wilde \'beklimmen\'.
En er mochten maar 400 mensen per dag op.
om 6.15 \'s ochtends stond ik daar vrolijk met mn flesje water, klaar voor de klim. Ging het pas om 7 uur open.
Fuk.
Na 3 kwartier doorgebracht te hebben met foto\'s en een filmpje maken, en een soort van mediteren onder het geluid van wakkerwordende dieren, was ik helemaal Zen.
fris enn fruitig stond ik dan ook om 7 uur klaar om als 10e binnengelaten te worden.
Dat was VET!
Serieus.
De de berg was ongeveer een halve kilometer hoog, en het pad bestond uit gladde rotsen. Het was zoo tof om op 2500 meter hoogte daar naar boven te klimmen! alleen er was nog steeds mist, dus ik zag niet zo heel erg veel.
Na langzaam iedereen ingehaald te hebben, kwamen Rodrigo (uit Uruguay) en ik als eerste -na een halfuurtje!!!)boven op de top aan.
Wederom wauw! we zagen NIETS anders dan de rotsen bovenop. Alles was mist...En STILTE! in de verte hoorde je de rivier in het dal, en een paar wakkerwordende zwaluwen die oom ons heen vlogen. En dat was het dan.
Langzamerhand kwamen er meer mensen naar boven, en op een gegeven moment begon de mist op de klaren.
Niemand zei iets, het voelde alsof de wereld werd geboren. Machu Picchu doemde langzaam uit de mist op. Alsof de wereld stilstond. Alles was nietig naast dit magische schouwspel.
En toen zat ik daar plotseling al 2,5 uur...En moest ik als de wiederweerga weer terug!
Ik sjeesde naar beneden en rende prakties naar de uitgang, waar ik met de buswachter (ja, echt) stond te kletsen totdat de bus eindelijk kwam.
De bus ging natuurlijk veels te langzaam, en toen ik uiteindelijk bij de hotelkamer aankwam, had de receptie al 2 keer gebeld of we aub onze kamer wilden verlaten.
Ik sprong onder de douche en we verlieten onze kamer spoedig daarna.
Het hotel zou de baggage naar de bus brengen, en wij hadden nog wel even tijd.
Dus Ton en ik gingen het dorpje in.
Dat was tof, we gingen wat eten en vervolgens nog een chocomel(ik)/een koffie(Ton) drinken.
Plotseling ging er een groepje kids achter Ton zitten spelen, heel erg schattig.
Ik probeerde er heel subtiel een foto van te maken, maar dat lukte niet echt. De kids zagen mijn digitale camera en wilden gelijk de foto\'s zien. En ik moests er een heleboel van hun maken! Echt te schattig, hoe erg ze dubbel lagen om elkaars foto\'s. Na de kids een halfuurtje vermaakt te hebben moesten ze weer naar school, en Ton en ik liepen nog een beetje rond totdat we naar het station moesten.
In de \'stationstuin\' zaten serieus mannen die met een kwast de stenen om de planten heen wit aan het verven waren. Het zal wel werkgelegenheidsbevordering zijn, maar het zag er echt heel debiel uit.
Goed, de treinreis terug was ik niet lekker, maar van slapen kwam niet zo heel erg veel, aangezien we een clownsvoorstelling en een modeshow (kleren te koop vanaf 200$)kregen.
Na een asperientje en toch nog een uurtje slaap kwamen we weer aan in Cusco.
Na een snelle douche ging ik nog wat eten met Austin, de Amerikaan, en toen was het weer bedtijd.

Pfff. Dat was weer een gedeelte Peru.

Wat was dat fantastisch zeg!
En nu zit ik dus met mn Ipod in mn oren op het vliegveld in Orlando te typen.
Hoe ik daaaaar nou weer terecht kom?

Nou euh afgelopen donderdag ging ik met de Greyhound bus vanuit Washington naar Gainesville, om Anne, 1 van mijn beste vriendinnen, op te zoeken.
De busreis duurde zestien uur, en het was duidelijk de goedkoopste manier van transport (ik moest dus de hele nacht op mn spullen letten). Een andere fijne bijkomstigheid? De bus stopte elke 2 uur. Elke 2 uur het licht (lees: schijnwerpers) aan zodat slapen onmogelijk was, en om de stop werd je uit de bus gekickt. Serieus, de bussen in Mexico zijn de hemel in vergelijking met bussen in de USA!
Maaaaar ik ben aangekomen, in Gainesville.
Helemaal in mn uppie stond ik daar te wachten op een teken van leven, toen er plotseling een auto naast me stopte.
En uit de auto stapte een mooi, roodharig meisje dat mij in de armen vloog.
Een omhelzing met de nodige tranen volgde (het was al 5mnd geleden dat we elkaar gezien hadden). En mijn oorbel bleef in haar oor hangen, wat haar oor aan het bloeden maakte. jep, too much love will kill you.
Goed, na deze omhelzing gingen we (nogsteeds een beetje verbijsterd) naar de supermarkt om brood, pindakaas, appels, thee en oreo\'s in te slaan. Net als vroeger, mmm!
We gingen door, naar de (ENORME) campus, en Anne\'s kamertje, een kamer die ongeveer een kwart van haar vorige kamer was, maar t was (naar mijn mening) geen slechte plek om 4,5 mnd uit te hangen.
Na heeel erg veel kletsen (het was onmogelijk om 1 verhaal af te vertellen vanwege de vele dingen die we beiden van elkaar wilden weten), keken we op skype, en was daar Anna, een andere vriendin online. En even later kwam Rosanne (ook een vriendin) bij Annna zitten. Echt heel maf om voor de webcam zo met zn 4en te kletsen, en het voelde bijna weer alsof we in Nl waren, alleen jammer dat er 1 geliefde vriendin miste.
Maaaaaargoed.
Die avond werd ik ingewijd in de College-cultuur.
Reactie?
Jeetje...
Haha.
We gingen naar een feestje van ene Jason toe. Met als hoogtepunt(en): BIERSPELLETJES!
Een kaartspel waarbij je iets moet doen bij bepaalde kaarten, en je anderen bier kan laten adten en maffe dingen kan laten doen.
En natuurlijk: Beerpong!
Dat gaat alsvolgt: men neme twee keer 21 bierbekers met bier en zet die in de vorm van een piramide neer, aan beide einden van een lange tafel dus een piramide. En dan maar mikken met een pingpongbal: Als je in de beker van de ander mikt, moet de ander die leegdrinken.
je begrijpt wel: hoe verder het spel vordert, hoe leuker het wordt.

Bij gebrek aan een luchtbed sliepen Anne en ik in haar 1-persoons bed, wat af en toe een beetje krap was maar gelukkig heeft niemand de ander eruitgeschopt (het bed was een meter hoog).

De volgende dag gingen Anne en ik op kussenjacht. In de Wal*Mart natuurlijk. Das hier ook al zo\'n belevenis. Tis gewoon zo GROOT allemaal! behalve de prijzen dan, je verbaast je soms echt over hoe goedkoop dingen zijn.
Na een kussen gekocht te hebben, zijn we nog een hele toffe verkleedwinkel ingeweest en toen gingen we nog een soort van \'alles en niets\' winkel in.
Ze hadden galajurken in de aanbieding, die we natuuuuurlijk moesten passen.
het resultaat? hele maffe foto\'s die ik binnenkort online zet, maar voorlopig te bewonderen zijn op Anne\'s weblog (www.web-log.nl/annana89).
Die avond gingen we Grey\'s Anatomy kijken op internet, en gewoon lekker kletsen en rondlopen.
Helaas hadden we nog steeds geen kussen, want die waren we vergeten in de \'alles en niets\'-winkel.
Goed, die zondag hadden we weer een feestje, van een Frat-jongen, Zach.
Het was een BBQ, Beerpong en Bierfeest. Erg gezellig dus.
Anne\'s vriendinnen Chelsey en Marpessa waren er ook weer, en daar hebben we erg veel lol mee gehad. We zijn nog even naar het huis van Chelseys\' \'hij-is-nog-niet-mn-vriendje-omdat-ik-niet-weet-hoe-ik-dat-moet-vragen\'-jongen geweest, om een pizza te eten, en toen was het wederom bedtijd en vielen we in slaap in het 1persoonsbed met1 kussen en 1 kussensloop gevuld met lakens.
Goed, maandag hebben we heerlijk gelopen, op zoek naar alligators en 1 of ander meer. We hebben beiden niet gevonden, maar wel in de heerlijke zon rondgelopen en veel foto\'s gemaakt.
En vandaag hebben we ontbeten met een buffetlunch en ben ik meegegaan naar een filosofie-college van Anne.
En toen was het afscheid-tijd en namen we snik boehoe afscheid!
tijd gaat veel te snel. Het was even alsof ik thuis was en nu ben ik dus weer in mn eentje op weg.

Ik ga naar een vriend van Zach, Robert, toe. Ik ken hem eigenlijk helemaal niet, maar hij klinkt heel aardig aan de telefoon en Zach heeft een hoge pet van hem op.
Robert heeft speciaal voor mij 3 dagen vrijgenomen en ik mag kiezen hoe we die gaan besteden: Naar of LA, of Arizona, of gewoon San Diego. Dat wordt lastig...! Maar ik mag daar 2 wk logeren en daarna ga ik up the westcoast, en dan weer down, totdat ik op 8 mrt naar huis toe vlieg.
Nog iets meer dan een maandje, echt maf.
Ik heb er zin in en ik vind het eng tegelijk, ik wil gewoon niet dat het reizen voorbij is, want, ondanks eenzame momenten zoals nu, tis toch erg tof om zoveel dingen te zien en zo te kunnen genieten van het leven, in plaats van thuis zitten en werken (wat ik ga doen). Maar ik heb wel echt heel erg veel zin om iedereen weer te zien en te knuffelen! En gewoon mensen om me heen te hebben die me kennen, in plaats van steeds opnieuw vrienden te maken en steeds afscheid te nemen.

Nouja, dat is zoals ik daarover denk.
Overigens: Ik heb nog steeds geen idee wat ik wil gaan studeren, iemand een tip? Ik heb er wel zin in moet ik zeggen. Eindelijk.

Nouja, dat was een boel geblaat
Ik ga es kijken of ik al kan inchecken, het is inmiddels tien voor 4 en boarden is 10 voor 6.
Heeeeeeeeele dikke kus vanuit Orlando!
Danielle