Winterwonderland

Hallo allemaal,
Allereerst: Gelukkig Nieuwjaar!!!!!!
Het is alweer 2008, wat gaat de tijd toch snel!
Momenteel zit ik in een internet cafe in Brunswick, Maine, in de USA. Om me heen zitten de plaatselijke jongeren met een spelcomputer gitaar te spelen, kijkend naar wat de TV aangeeft.
Ik logeer nu tijdelijk bij Zach, een Amerikaan van 29 die ik ontmoet heb tijdens het reizen door Mexico. Het is best gezellig. Hij is niet zoveel thuis, maar ik vermaak me prima met zijn broer, vrienden en huisgenoot. Ik blijf hier tot 10 Januari, daarna ga ik richting New York, om dan door te gaan naar Washington en dan Gainesville (Naar Anne). Dat zijn in elk geval mijn plannen. Als ik iets geleerd heb van reizen, dan is het wel dat alles relatief en flexibel is.

Goed. Costa Rica en Peru.
Daar was ik nog niet helemaal klaar mee. Het was fantastisch, reizen met Ton. Supergezellig. Van Cusco tot De Amazone, van het Titicacameer tot koffieplantages. Wauw. wat een indrukken!


Goed. Ik was gebleven in Costa Rica:

Hoofdstuk 1:
Danielle op/naast de Quad.

Moe werden we wakker, nog vol van de indrukken van de thermale baden, besloten we om die dag niet naar het strand te gaan. Dat was twee uur rijden. Maar om nou een hele dag te nixen was ook zonde.
Ik nam de opties met de jongen van de receptie door, terwijl Ton lekker in de zon zat te lezen. De tofste optie was quadrijden. En dat werd het ook.
we werden naar een ander hotel gebracht, waar de quad's al klaarstonden. Na een korte uitleg mochten we zelf rondjes gaan rijden. Dat was zwaar! Je moest heel hard aan het stuur trekken om te kunnen draaien. Omdat het best redelijk ging, besloot onze 'gids' dat Ton en ik klaar waren voor de ' echte' tocht. De eerste uitdaging was een heuvel op. Een steile heuvel. Terwijl mn pa en de gids vrolijk de heuvel op-en overreden, bleef ik een meter voor de top stilstaan. Daar zit je dan op je quadje. Mn vader riep nog ' in z'n 2!', maar wat ik ook probeerde, ik kwam niet vooruit. Dit tot groot vermaak van een groep scholieren die zaten te beobserveren hoe ik ruziede met de quad. ' No functiona' riep ik wanhopig naar een groepje jongens dat uitgebreid zat te kijken. Gelukkig besloot 1 van hun de gentlemen uit te hangen, en, terwijl ik de motor liet brommen, gaf hij me een zetje en zo kwam ik uiteindelijk toch nog boven. Het bleek een zandweggetje in slechte staat te zijn. En mijn stuur bleek een lichte afwijking naar rechts te hebben...Ik reed de greppel naast het weggetje in. En de remmen reageerden niet snel genoeg. Hobbeldebobbel-Help-been-buitenboord-probeerde
ik de situatie te stabiliseren, en bleef in een hoek van vijfenveertig graden in de greppel steken. Fijn.
Met een charmante doch lichtelijk wanhopige glimlach maakte ik aan de ' gids' duidelijk dat ik niet weg kon komen.
Hij ging op de quad zitten en had 'em in 5 seconden los. Ik probeerde mijn laatste beetje eer nog te redden door 'ooh, daar zit de achteruit' te zeggen. Toen moesten we weer verder. Met een hart dat bonsde in mn keel en trillende handen, reden we in slakkengang over een weggetje dat nauwelijks bredet was dan de quad zelf, met aan beide kanten afgronden tot 3 mtr, gevuld met ontbindend afval. lekker.
Gelukkig had ik na een halfuurtje rijden de smaak te pakken, en al gauw crossten we gedrieen over de wegen van het kleine dorpje. Toen we uit het dorpje op de zandweggetjes kwamen werd het pas echt tof. met snelheden varierend van 15 tot 35 km/hr slipten we over de ongeasfalteerde wegen, de vulkaan op. Er was even tijd voor een drinkpauze, en het uitzicht vanaf de vulkaan was super.
Toen we naar beneden reden zagen we zelfs een ' arc de sant marti', een regenboog. Supermooi.
Onder het genot van de regenboog gingen we lunchen.

Hoofdstuk 2:
Massage, vertraging en Peru

De volgende ochtend was het alweer tijd om te vertrekken. Na een massage die we nog van het hotel tegoed hadden, sprongen we in een taxi en reden we naar het vliegveld. En daar moesten we 56 USD betalen om het land uit te kunnen. We stapten het vliegtuig in en moesten anderhalf uur wachten omdat er een passagier verdwenen was. Uiteindelijk vlogen we weg. Peru is een fantastisch mooi land, dat werd vanuit de lucht al duidelijk.
Afwisselend grien, bergachtig, woestijn, en toen landden we in Lima. Lekker temperatuurtje! We werden opgewacht op het vliegveld en drie kwartier later bevonden we ons in Hotel Roosevelt, waar we de rest van de dag hebben doorgebracht met theedrinken, lezen, eten, tvkijken (ALI G!) en slapen.

Hoofdstuk 3:
Cusco en Coca

Om kwart over vijf de volgende ochtend konden we ontbijten. Om half zes was daar het busje dat ons (met gratis bijna-verkeersongelukken) naar het vliegveld reed. we shopten wat, en kochten een zakje (naar wiet smakende) coca-snoepjes tegen de hoogteziekte.
We waren beiden een beetje bang voor de effecten die de hoogte op ons lichaam kon hebben.
Het uitzicht vanuit het vliegtuig was fenomenaal! eerst was er een woestijnachtig landschap, dat ging over in hooggebergte die weer overging in een bijna sprookjesachtig wolkendek, dat gevolgd werd door uitstekende bergtoppen met gletsjers, en daarna weer hooglandschap dat vanuit de llucht lichtbruinig leek en waar bijna geen vegetatie groeide. Cusco leek ook bruinig vanuit de lucht.
Met m'n camera in de hand, landden we in Cusco. Een stadje dat een stuk groter was dan dat je zou verwachten, aangezien de locatie (in the middle of nowhere).
Het was er zo'n 20 graden met een hele felle zon.
Wederom werden we opgehaald en we werden afgezet bij een hotel met een enorm mooie ontvangsthal. Helaas was de rest van het hotel wat minder. De gangen deden me denken aan uitgehakte mijnschachten (het was er klein en benauwd), en de kamer was, zoals Ton het zo mooi verwoordde 'Een kippenhok', met een badkamer die zo klein was dat er geen gootsteen in paste.
Veel tijd om het kippenhok te verkennen hadden we niet, we moesten gelijk door op een tour.
Een tour van Cusco en omgeving.
We verkenden de Santo Domingo (een kerk), de kathedraal van Cusco, en we gingen met een busje omhoog in de bergen om uit te komen bij Sachsaiwaman (of hoe je het ook schrijft). Het waren ENORME stenen die allemaal precies in elkaar pasten. Ik had al eerder gehoord van die stenen, maar ik had nauwelijks durven hopen dat ik het zou zien. Met tranen in mn ogen en zo'n beetje de breedste glimlach die ik ooit op mn gezicht heb gehad, huppelde ik als in een droom in/om en bij de stenen. Het was onbeschrijfelijk fantastisch.
Super.
Het voelde zo machtig, en als je omhoog liep zag je heel Cusco daar liggen.
We bezochten daarna nog wat Inca en pre-inca ruines, die ook erg mooi waren, maar mijn hoofd bleef bij de rotsen. Wauw. wat was dat fantastisch!
In de minivan zat ook een Amerikaanse gozer, waarmee mn pa en ik aan de praat raakten. Toen de minivan stopte, en het tijd was om afscheid te nemen, vroeg hij of hij met me op de foto mocht.
Sure. Zo gezegd, zo gedaan. En toen vroeg Ton of Austin (de Amerikaan) misschien zin had om met ons mee uit eten te gaan. Dat had hij, en we hebben supergezellig en heerlijk zitten eten en kletsen die avond. Een goddelijke steak was dat!
Alleen jammer dat mn pa en ik beiden ziek werden van de Flan.


Goed. De dag daarna gingen we naar Machu Picchu. Een uitgebreid verslag daarvan volgt nog want Zach komt me ophalen om te gaan lunchen.
Kus vanuit Amerika,

Danielle


PS. Doe es wild en laat een berichtje achter!