SneeuWoestijNeveLasvegaSantabarbarA

Helleur!

Tis alweer een tijdje geleden, daar ben ik mij van bewust. Maar de reistijd van hot naar her (zie onderstaand verhaal) heb ik redelijk tot goed benut door niet alleen te kijken naar de meest fantastische landschappen, maar ook eens uit te typen wat ik zoal meemaakte.
Vragen?
Zie onderstaand verhaal:


Ik zit in de auto en kijk naar het wegdek dat onder me voorbijglijdt, streep na streep, kilometer na kilometer, mijl na mijl. Ik ben weer op weg. Weg van het oude vertrouwde, de wijde wereld in. Oke, het wijde Amerika dan...Met 1 verschil: dit keer ben ik niet alleen. Ik ben met Robert. Wie hij is?Het vervolg van mijn verhaal:
Het afscheid van Anne. Tranen die over m’n wangen stroomden, als de regendruppels die het bijna onmogelijk maakten om door de vooruit te zien. En toen het vliegveld van Orlando, Het hypermoderne vliegveld waar alleen de Starbucks nog open was midden in de nacht. Het inchecken met een Mexicaanse familie voor mij, die zoveel spullen bij zich hadden dat ze niet genoeg armen hadden om het allemaal mee te slepen.De telefoontjes naar huis, om even te checken hoe het er daar aan toe ging. Het parmantig rondlopen met mijn enorme starbucks-thee en mijn volwassen-gezicht op omdat ik me oh zo volwassen voelde, midden in de nacht en in mn eentje. Het wachten op het boarden, en overal enorme CNN plasmaschermen die de meest recente details van Heath Ledgers dood herhaalden, over and over and over again. Gelukkig begon er een man uit Uruguay tegen me te praten, dat leidde me af van het gefacineerd staren naar de plasmaschermen. De man begon te praten over het weer, over hoe het kwam dat ik spaans sprak, en andere ditjes-en-datjes. Het boarden begon, beiden gingen we weer onze eigen weg. Ik was zijn naam al vergeten voordat we afscheid namen, zo gaan die dingen nou eenmaal.De net-iets-te-vriendelijke stewardessen, de krappe vliegtuigstoel. Ik was moe, nog van het afscheid en van het de-hele-nacht-wakker-zijn. Ik nam me voor om, zodra het fasten-seatbelt lichtje uitging mijn stoel naar achter te doen. Mijn licht ging eerder uit. Ik werd wakker van mijn zich-aanpassende-oren tijdens het landen. Terwijl het vliegtuig de grond raakte gingen mijn ogen open. Terwijl het vliegtuig naar zijn eindbestemming taxiede bedacht ik me dat ik nog een vliegtuig te halen had. En maar drie kwartier overstaptijd. Nog duf sprong ik op toen het vliegtuig stilstond. De stewardess vroeg vriendelijk of iedereen die niet over hoefde te stappen, wilde blijven zitten. Dat had weinig effect want bijna iedereen moest over stappen, Geduw en getrek, was het gevolg. Dit alles vertraagde natuurlijk het uitstappen, waarna men gefrustreerd nog harder ging duwen en trekken. verbazingwekkend hoe kinderachtig volwassenen kunnen zijn.
Ik stapte uit op Bush-airport in Texas en zag waarempel echte cowboys lopen, met hoed op en al. En overal waren T-shirts te koop met “I love Texas” en dat soort slogans erop. verrassend genoeg waren er geen kopers. Het vliegtuig naar San Diego. Ik zat tussen 2 mannen geplet, de een was druk bezig met films kijken op zn laptop, de ander was verdiept in zn boek. Het meisje in hun midden was ver weg in dromenland.
Totdat de combinatie turbulentie&stewardess-met-ontbijt me wakker maakte. Cornflakes en een banaan. En het smaakte een stuk beter dat ik verwacht had. Voldaan EN wakker besloot ik me te verdiepen in de film die aanstond.Het ging nergens over: een football-speler die er plotseling achter kwam dat hij een dochter had, en die dochter wilde bij hem logeren en weetikveelwat, Maar ondanks het gebrek aan diepgang en/of goede acteurs, was de film hillarisch.

Toen de film afgelopen was probeerde ik naar het landschap te kijken. Arizona. Voor zover ik iets zag. De man naast me, die met die laptop, had het luikje op een kiertje openstaan, dus het enige wat ik zag was een soort van rotsachtig landschap met kraters.. En toen deed hij het raampje helemaal dicht. Blijkbaar onbewust van mijn *grom*-blikken ging hij weer op in zijn film. Grom! Om maar niet naar de minitv’s (waar zich inmiddels diverse reclames op afspeelden) te hoeven kijken, keek ik uit pure wanhoop maar uit het mini-raampje dat aan de andere kant van het vliegtuig zat. Daar zag ik hetzelfde tafereel: kraters en rotsen...Totdat er plotseling groenachtige heuvels verschenen... Na de man naast me nog wat *grom*-blikken toegeworpen te hebben, en een paar keer droevig naar het raam gekeken te hebben, deed hij eindelijk het witte luikje omhoog en daar zag ik San Diego verschijnen! En hoe lager het vliegtuig vloog, hoe meer ik het idee had dat ik in een film was beland. Een superblauwe zee, palmbomen, enorme huizen, blauwe luchten. Best wel een plaats waar ik de komende twee weken door zou willen brengen. En zo geschiedde het. Het uitstappen en baggageophalen gingen gepaard met de nodige telefoontjes naar Robert, die me op zou komen halen.

A long story short: Toen Zach hoorde dat ik naar California ging, vertelde hij dat ik misschien wel kon logeren bij een vriend van hem in San Diego, Robert. En dat kon. Robert (32 ofzo) woont tijdelijk bij zijn zus en soms bij zijn moeder, maar ik was van harte welkom. Hartstikke tof dus. Hij kwam me ophalen van het vliegveld, in zijn oude goudkleurige Nissan. We reden door het centrum van San Diego en toen gingen we naar zn zus’ huis toe. Huis? Zeg maar gerust villa. Met zwembad in de tuin. Ik was impressed! De volgende en laatste stop was zijn moeders huis. Huis? Zeg maar gerust enorme Villa. Toen ik naar San Diego ging had ik verwacht dat ik op een bank zou moeten slapen, Dat vond ik prima en ik was al helemaal aan het idee gewend. Maaaaaar het lot besliste anders...Ik kreeg mijn eigen kamer, met kingsize bed, een eigen badkamer en een fantastisch uitzicht op de omliggende bergen. Ik voelde me een prinsesje, in mijn eigen kamertje, heerlijk. Na een snelle douche was het tijd om San Diego nog wat beter te verkennen. We belandden uiteindelijk in een Cafeetje, we dronken koffie (hij) en thee (ik) en ondertussen voerden we intellectuele gesprekken en liet ik de foto’s van mijn reizen zien. Het was gezellig met Robert, ik voelde me op mijn gemak bij hem en er waren gelukkig geen (rare) spanningen.Die avond keken we een film met zijn zusje (rond de 35). De film heette “ Paris, je t’aime” en het was werkelijkwaar een pareltje, Helaas hield zijn zusje niet van ondertitels (twas een franse film) en ging zij naar bed.
Na heerlijk geslapen te hebben, werd ik om half elf wakker in mijn prinsessenbed. Mmmmmmmmmmm. Ik nam een lange, warme douche, en kleedde me aan terwijl ik naar het fantastische uitzicht keek. Dit was het goeie leven. Als een prinsesje liep ik naar beneden over de circelvormige paleistrap met witte vloerbedekking, en onderdrukte de neiging om weer naar boven te lopen, alleen maar om weer naar beneden te kunnen lopen. Wauw.


De dagen daarna kreeg ik een rondleiding door San Diego, van Robert. Ook moest en zou hij mijn filmsmaak bijschaven. We bekeken diverse Amerikaanse, Franse, Britse en andertalige films. En natuurlijk wilde ik hem ook een Nederlandse film laten zien. De enige Nederlandse film die ze in de videotheek hadden was “ Turkish Delight” (Turks Fruit). Ik had de film zelf nog nooit gezien, maar aangezien ik al een aantal Nederlandse films had gezien, had ik zo’n idee wat er komen zou. Daarom waarschuwde ik Robert, maar hij wuifde de waarschuwing met een brede glimlach weg. Dan niet.
Hij was geshoqueert en tegelijk vond hij het helemaal fantastisch, hij moest en zou meer films van Paul Verhoeven zien en was helemaal lyrisch. Een dagje aan het strand werd afgesloten met een drankje in een beroemde haunted strandtent. Een andere wandeling over de boulevard in la Jolla, maakte dat we zeeleeuwen en supermooie pelikanen zagen, het was als een dierentuin.En tussendoor waren er de kids van Christie, Roberts zusje.
Er was Hailey, het kleinste meisje van ongeveer tien maanden dat maar niet ophield met naar me lachen, en verslaafd was aan haar Dora-loopgeval dat een heel irritant geluid maakte. Er was Maddie, het 2 jarige dochtertje, een superlief meisje dat eerst heel verlegen was maar nu continu met me wilde spelen. En Christie's zoon: Trevor. Een schattig jongetje van 9, verslaafd aan zn playstation, en als hij daar niet mee aan het spelen was, gooide hij zn football naar mij of probeerde hij me omver te krijgen. Echt heel schattig.
En zo gingen de dagen voorbij, lekker ontspannen maar toch kreeg ik wel de kriebels om weer es iets te gaan doen.Robert had de afgelopen week voor mij vier dagen vrijgenomen, om iets te gaan doen.
De keuze was aan mij: Las Vegas, LA of de Grand Canyon.Lastige keuze maar niet onmogelijk. LA viel sowieso af, ik ga volgende week naar LA, en t zou dus zonde zijn om daarheen te gaan. Toen werd het kiezen tussen Las Vegas of de Grand Canyon. Groot was mijn vreugde toen ik erachter kwam dat die een niet-onmogelijke afstand uit elkaar liggen. Het werd dus een typische Danielle-beslissing: Beiden!

LA glijdt langs me voorbij, de lichtjes, de plotselinge stank, de vier “ Macy’s” naast elkaar. Starbucks, McDonalds, Wendy’s, Toyota, overal reclame voor bekende (en voor mij onbekende) merken. GrootGroterGrootst, GoedBeterBest. En langzaam laten we de lichtjes van de stad achter ons. Het enige licht nu zijn onze koplampen en de koplampen van de auto’s om ons heen. Iedereen zoeft om elkaar heen, vaak gaat het net goed. Er zijn hier in de wijde omtrek geen snelheidsmeters te bekennen. Snelsnellersnelst. Van 65 tot 90 mijl per uur. En Roberts auto duwt ons met 65 mijl per uur voorwaarst. Zoef. In de duisternis doemen plotseling lichtjes op. Mijn hart begint sneller te kloppen. Zou dit Las Vegas zijn? Als we dichterbij komen zie ik dat het een casino is. Een ENORM casino, Inclusief achtbaan. Las Vegas is nog 48 mijl.

----------------------------------------
Las Vegas
Goed, ongeveer 37 mijl later was dan eindelijk Las Vegas in beeld. Neonlichten, enorme hotels, reclamezuilen en al het andere wat je verwacht. Ja, Las Vegas was precies zoals ik dacht dat het zou zijn. Maar ik had dan ook al een voorproefje gehad (ik ben een trouwe fan van CSI en heb -THANKS JASON!- de afgelopen 7(?) seizoenen trouw gekeken).
Na een korte zoektoch was het hotel (Palace station) gevonden, na een lange zoektocht was de hotelkamer (nummer 2426, je kon de Trump-tower vanuit het raam zien!) gevonden, en na een korte omkleedsessie liep ik voor het eerst een casino binnen.
Ik was teleurgesteld. Dankzij CSI en de tv-serie Las Vegas, had ik het me allemaal glitter en glamour voorgesteld. In plaats daarvan zaten mensen, terwijl er een sigaret uit menig mondhoek hing, l op knopjes te drukken (lees: rammen). Zo veelbelovend als de texten boven de machines waren (WINWINWIN!, PLAY&WIN!, JIM JUST WON 25,000$!!!,PLAY YOUR WAY&WIN!), zo lusteloos waren de mensen.
Geldinwerpen,knopjedrukken,hoopvolleblik,geldinwerpen,knopjedrukken...Goed, je snapt het idee. Ik heb nooit iemand iets zien winnen
En het ergste? Er was een slechte ventilatie! Bijna iedereen rookte en dat, in combi met de slechte ventilatie, maakte dat je hoestend door de ruimte liep.
Zelfs iemand die zijn hele leven gerookt heeft zou nog walgen van de geur die daar hing. Oke, ik overdrijf een klein beetje, maar het was echt walgelijk ranzig. En dus geen steriele, happy omgeving zoals op TV geportretteerd wordt.
Wijze les?
GELOOF NIET ALLES WAT JE OP TV ZIET!
(oke, logisch, maar onbewust doe je het toch een beetje).
De speeltafels waren wat minder erg. Men leek er af en toe zelfs te lachen, en er werd zelfs wat gewonnen.
Robert en ik gingen nog een turkeyburger eten en toen was het bedtijd (half 3 's nachts, de casino's zijn 24/7 open).

En de volgende ochtend was het Las Vegas-Ontdek tijd. We stonden redelijk op tijd op en reden naar The Strip.
Ik zat te stuiteren in de auto, met een big smile keek ik naar de gebouwen om me heen. Robert zal wel helemaal gek van me geworden zijn. Bij elk casino dat ik herkende, of de naam ervan kende moest ik even gillen dat dat echt het casino was dat ik herkende. En dat terwijl ik een appel at. Even was ik weer een klein kindje, heerlijk.
We Valet-en de auto ergens bij een casino, en liepen Las Vegas Boulevard, aka The Strip op. Ik was nog altijd in een uitgelaten bui en begon bijna 'sur le pont d' avignon' te zingen toen de eiffeltoren om de hoek tevoorschijn kwam.
Huppelend en foto's makend (ik) verkenden we Las Vegas. Van een indoor-Venetie, tot een indoor achtbaan, van de slappe lach in een Casino-cafe, tot versierd worden door de plaatselijke ticketverkoper. Het was supersuperleuk! Echt tienduizendmaal leuker dan ik verwacht had.
En dat moest ik natuurlijk even met mijn geliefde moeder delen. Gelukkig nam ze helemaal in India haar telefoon op, en zo hadden we een raar maar wel heel erg leuk gesprek, beiden in een andere wereld maar toch een beetje bij elkaar.
De Casino's waren groot en we zijn dan ook een aantal keer verdwaald.
Aan het einde van de ochtend kwamen we erachter dat er cirque du soleil voorstellingen in een aantal casino's speelden.
Ik moest en zou natuurlijk gaan, maar Robert twijfelde nog. Voor een second opinion belde ik mijn alom gerespecteerde daddy, die zei dat ik natuurlijk moest gaan, en zo kwam het dat we even later in de rij stonden voor de kaartjes.
Het werden de goedkoopste kaartjes ($75 pp) voor de voorstelling Zumanity, een sensuele voorstelling van Cirque du Soleil.
De kaartjes waren echter pas voor de volgende avond, en zo kwam het dat we die avond naar 'There will be blood' gingen. GENIALE FILM!
De volgende ochtend participeerden Robert en ik in het buffet-ontbijt en daarna reden we door naar de Hooverdam en het stuwmeer daarna. Dat was leuk omdat het mooie foto's opleverde, maar ik kan niet zeggen dat ik impressed was door de grootste stuwdam ter wereld.
Vervolgens taco's, een fantastische zonsondergang, en omkleedtijd. Ik hulde mij in een zwarte strakke broek, een blauw shirtje EN mijn beige hoge hakken die ik in het echte New York gekocht had.

En toen was het tijd om richting New York New York te gaan.
We liepen wat rond door een miniatuur New York, nagebouwd in het casino, ik wandelde (lees: wankelde) over de nagebouwde Brooklyn bridge, en natuurlijk liepen we ook de nabijgelegen piramide nog even binnen, om vervolgens in Merlijns Kasteel de gaan airhockeyen.

Op tijd kwamen we aan in de Zumanity-zaal, en we genoten van een prachtige en 'sensuele' voorstelling van Cirque du Soleil.
Na de voostelling waren we beiden nog lang niet moe, en zo kwam het dat we nog even de MGM Grand binnenliepen.
Dat was vooral op mijn aandringen. Ik liep daar op mn beige hakjes nog ruim een uur stralend door het casino rond, terwijl Robert het wel zo'n beetje gezien had en het allemaal niet meer zo hoefde van hem.

Richting het zuiden
En toen was het alweer zaterdag en tijd om richting de Grand Canyon te rijden.
Google maps had voor ons uitgerekend dat de rit naar het hotel ongeveer zes tot zeven uur zou duren, we waren om tien uur 's ochtends (terwijl ik met Anna en Anne aan de telefoon hing) uitgecheckt, en toen was het wederom tijd om te gaan rijden. (Ontbijt natuurlijk in de drive-tru).
En we reden maar, en we reden maar. Een uurtje of vier later kwamen we aan bij een dorpje, ergens in the middle of nowhere (maar natuurlijk met Mc Donalds). Daar zaten we dan, in de plaatselijke coffeeshop pauze te houden, toen de eigenares ons vertelde van een spookstadje dat in de buurt lag, op ongeveer 10 mijl afstand.
Voor mij natuurlijk een unieke kans om iets van 'the wild west' te zien.
Vrolijk kletsend over cowboyfilms reden we over the freeway 66 (beroemd). Maar een halfuurtje later was de vrolijkheid een beetje weg. Het beloofde dorpje was in geen velden of wegen (in dit geval woestijnen of wegen) te bekennnen....


Oke, ik denk dat dit voorlopig genoeg leesstof is. Mijn vingers zijn moe.
Maar die-hard fans, maak je geen zorgen, ik heb eindelijk een goddelijk toetsenbord onder mijn vingers, en alle tijd van de wereld, dus een update zal binnenkort volgen.
Nog iets anders: ik zou graag alle 353 foto's met jullie delen, maar deze mac computer pakt het programma voor het uploaden niet, zodra ik een microsoftgeval in mijn handen krijg, zal ik de foto's uploaden.
Weet in elk geval dat ik gezond ben. Behalve mijn huid die af en toe niet helemaal meewerkt, maar ik ben ook maar een mens en daarom heb ik een gezichtsmasker op. Oke, totaal niet interessant maar het toetsenbord typt zo lekker.

ANYWAYS:
wordt vervolgd!
KUS vanuit Sta Barbara!


PS. Ik heb zo'n vermoeden dat dit mijn langste verhaaltje ooit is:-)