Biertje?

Ierland.
Waarom?
Omdat er van de opleiding IBL (die ik volg) verplicht een half jaar in het buitenland gestudeerd moet worden.
Wie?
Robert (een klasgenoot) en ik, en de Griekse meisjes die we in de bus hebben ontmoet, en de Fransen die in de mailinglist staan.
Waar?
Carlow, een pittoresk plaatsje met 20.000 inwoners dat 80km onder Dublin ligt. Daar hebben Robert en ik een appartementje gehuurd dat op 10 min lopen van het centrum ligt.
Wanneer?
Niet precies een halfjaar, we zijn op zondag 19 december weer terug. Dus in totaal 3,5 maand waarin minimaal 30 studiepunten gehaald moeten worden.
Hoe?
Door te studeren en vakken te halen. Van wat ik gehoord heb ligt het niveau in Ierland bizar laag dus ik ben heel benieuwd hoe dit gaat worden.
Gisterochtend ben ik vertrokken vanaf Utrecht CS, vergezeld door mijn moeder, Merel en Robert en uitgezwaaid door Brug. Daarna zijn we heel vlot door de check-in gekomen dankzij de lieve stewardess die mijn overbagage op Roberts koffer boekte. En daarna zijn Robert en ik het begin van ons Ierse avontuur gaan vieren door een Pint met Iers bier te gaan drinken in een Ierse bar op Schiphol. En ook nog een Heineken om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen van Nederland. Lichtelijk wiebelig wandelden we door de handbagagecontrole naar de gate. De vlucht ging voorspoedig, onder het genot van de film ‘SALT’ (wat een ***film!). Op ongeveer 1/3 van de film gingen we alweer landen. We waren in Dublin. En het was heerlijk weer! De zon scheen en ik had direct spijt dat ik geen zonnebril meegenomen had. Natuurlijk hadden Robert en ik ons beiden niet fatsoenlijk ingelezen in Ierland (afgezien van een verslag dat we vorig jaar over bloemen hadden gemaakt), en toen we richting de bus terminal liepen kwamen we er dan ook achter dat het verkeer hier aan de andere kant rijdt. Dit gaf me een flashback van vorig jaar in Londen met een clubgenootje, waar zij me aan de hand moest nemen voordat ik over durfde te steken. Niet chill. Maar ik vermande me en keek gewoon drie keer naar links en naar rechts terwijl Robert bizar kalm bleef en overstak. Toen we bij de busterminal aankwamen stond de bus naar Carlow er al. Maar er zat een hele groep mensen te wachten. Dus wij sloten ons aan bij de wachtende groep en de bus reed voor onze neus weg. Bleek dat de groep op een andere bus wachtte. De volgende bus zou een uur later gaan.
Een uur (en een pizza met bizar veel kaas) later zochten we de volgende bus. Deze bleek onvindbaar en niemand anders wist waar we die bus konden vinden. De volgende bus ging een uur en een kwartier later. Die hebben we gelukkig wel gehaald. De tijd tussendoor hebben we gedood door ruzie te maken met een pinautomaat, en door verder te gaan met Salt kijken. Ook in de bus kregen we last van verveling. Gelukkig was Salt nog steeds niet afgelopen, en had Robert ook nog een bizarre film over een echtpaar waarbij ingebroken wordt. Totdat de batterij van zijn laptop uit viel. We vervolgden ons filmavontuur met Tarzan (die ook uitviel) en toe Get Smart op Roberts Ipod.

Toen we klaar waren met onze busreis door het ontzettend schattige landschap werden we bij de bushalte van de IT Carlow opgehaald door Ray Maher, de eigenaar van het verhuurbedrijf. Hij bracht ons naar het appartementje waar we de komende 3,5 maand zullen slapen. Het appartement is prima en na een zware onderhandeling (ik doe de was en kook minimaal 1x per week) kreeg ik de master bedroom. Verder heeft ons appartementje een prima woonkamer en een badkamer.
Nadat Ray ons alle snufjes had uitgelegd (alles werkt hier op elektriciteit en de verwarmingen zijn raar) wijdde Robert direct het appartement in door middel van een , eh, keiharde scheet. Fijn.
In het appartement was geen beddengoed aanwezig dus die nacht moesten we het doen met de spullen die we van huis meegenomen hadden. Gelukkig had ik nog een dekentje en een laken in mijn koffer zitten en zo werd het een koude eerste nacht in het huisje.

Zaterdag gingen we gelijk beddengoed halen. Op de één of andere manier is hier vrijwel alleen maar synthetisch beddengoed te krijgen dus Robert en ik hebben nu allebei een felroze beddenset met bloemetjes. Superschattig. Ook moesten er natuurlijk boodschappen gehaald worden. Op de één of andere manier is alles hier in Ierland een stuk duurder. Voor een biertje in een pub betaal je al 5 Euro (oke, dan heb je wel gelijk een halve liter, maar toch). Zelfs de Aldi is een stuk duurder dan in Nederland.
Met onze armen vol strompelden we terug, moe van de wandeling die we door Carlow gemaakt hadden.
Ik ben hier nu al meer dan een week en het voelt stiekem al een beetje als thuis. Met Robert is het supergezellig, alsof ik er een broertje bij heb. Het huishouden etc. gaat heel vloeiend (hij doet de afwas, ik kook) en we hebben afgelopen vrijdag een feestje gegeven om het huis in te wijden.
Ik zal eerst even kort wat vertellen over de intro van de universiteit van vorige week. Die bestond eigenlijk vooral uit wachten en korte activiteiten om elkaar beter te leren kennen. Dingen als een “English Circle” waarin je moest vertellen over het belangrijkste dat je had meegenomen (voor mij was dat mijn pandabeer), en lessen waarin je van alles uitgelegd krijgt over toeristische attracties in Carlow (like we care) en natuurlijk groepsfoto’s.
In die introductie zijn we ook te weten gekomen dat ongeveer 80% van de internationale studenten Frans is en ongeveer vijf woorden Engels spreekt (“how do you say that?”), waarna men weer overstapt op hun moedertaal. Ook zijn we met alle internationale studenten naar een naburig stadje, Kilkenny, geweest. Erg dat was erg leuk maar men was nog moe van het uitgaan en de bbq van de dagen ervoor.
Toen we weer terugwaren op de Universiteit besloten Robert en ik die avond een huisfeestje te geven. Zo gezegd, zo gedaan. We nodigden ongeveer 15 mensen uit voor die avond bij ons huisje en haalden zo’n 35 liter bier, voor de zekerheid.
Omstebeurt gingen Robert en ik mensen ophalen bij een nabijgelegen brug, omdat het appartementje niet altijd even makkelijk te vinden is. Robert kwam terug met één iemand. En toen ik naar de brug liep stond de hele brug vol met mensen die voor ons feestje kwamen. Met ongeveer 30 man achter me aan liep ik het appartementje binnen waar Robert met een “wat de fuck?!” de gang binnenliep. Het feest was uiteindelijk flink geslaagd. Ik had niet verwacht dat er zoveel mensen in onze woonkamer zouden passen en toen er ook nog eens een groep van 7 Koreanen die eigenlijk nooit met de andere international students integreren binnenkwamen was het feest compleet. Helaas kwam de buurman om half 1 het feest verstoren en waren we gedwongen om verder te feesten in de kroeg. Na een hilarische wandeltocht belandden we in één of andere kroeg waar het warm en overdekt was maar toch buiten, zodat iedereen er chill kon roken (nouja, chill, een pakje kost hier 8,60). Toen werd ik plotseling bezeten door een hikbui. Blijkbaar was die naar genoeg om de aandacht te trekken van ene John. Een Ier van een jaar of 56. Met zijn woest aantrekkelijke praatjes probeerde hij me van mn hik af te helpen terwijl ik de hand van de jongen die ik het meest in de buurt stond greep in de hoop dat hij mij zou helpen van John af te komen. Gelukkig had ik al snel een ‘vriendje’ die Johns oneervolle voorstellen niet kon waarderen en daarna was ik weer vrij om te poseren voor foto’s waarvan ik me de volgende ochtend niet kon herinneren dat ze genomen waren.
Sja.. de volgende ochtend (10.30). De geur die in het huis hing deed me denken aan Unitas. En met zonder hoofdpijn en vol goede moed ging ik aan de slag om de zooi op te ruimen. Onder het genot van Glee, en daarna de kleine Zeemeermin. Ligt het aan mij of worden Disney films alleen maar leuker naarmate je ouder wordt?
Om 14.00 kwam Robert zijn bed uit. We gingen het stadje in en daarna avondeten halen bij de Subway waarna we nog een paar afleveringen van Life (serie) keken en vervolgens ons klaar gingen maken voor wederom een feestje.
Dit feestje was bij Liz (NL meisje) en Martin (eigenlijk Gangsta Martin vanwege zn oncharmante pasfoto), Martin is Duits. Nadat we een uur lang rondgedoold hadden door een verlaten stukje van Carlow kwam Martin ons gelukkig ophalen. Maar de wandeling was het waard, Wauw, wat een ontzettend mooi huisje hebben ze daar!
Samen met nog wat andere mensen hebben we de rest geleerd hoe ze moesten Kingsen, een drankspelletje, wat voor bizarre taferelen zorgde maar de sfeer er wel goed inhield. We hadden een Duitser met Snake-eyes en 4 plaskaarten, en een Fransman die Quizmaster was. Na het Kingsen had ik nog mijn 2girls1cup ontgroening (stuk minder boeiend dan verwacht) en daarna was het tijd om weer rustig naar huis te lopen.
Vandaag hebben we (Robert en ik) ons appartementje helemaal schoon gemaakt en daarna hebben we een afdruiprekje gekocht. En nu lig ik hier op een bank die helemaal doorgezakt is met mn laptop op schoot te typen over de afgelopen week. Bizar hoe snel de tijd gaat, maar als ik iets heb geleerd van mijn tijd op Aruba, dan is het wel dat de tijd zo voorbij is. Dus dat ik maar flink moet gaan genieten.
En dat komt wel goed. Volgend weekend gaan we waarschijnlijk met zn 4en naar Dublin, eerst een concert van MGMT en dan uit. En verder hoor ik steeds meer plannen van mensen om langs te komen in Carlow.
Goed, nu ga ik slapen want ik heb morgenochtend om elf uur mijn eerste college.
Veel liefs vanuit Ierland,
Danielle