Storm en Amerikaan in een Mexicaans restaurant

Hola people!
Ik zit hier in een heet internet café in Veracruz, die bewaakt wordt door een gozer wiens mond openhangt en hij draait keiharde metal. Dat wilde ik even delen...
En meer.
Tijdens één van de schaarse relaxmomenten van deze reis, heb ik weer een brief geschreven die ik ook maar weer eens overtyp.
Dan hebben jullie een beetje een idee van mijn dagen.

Het stormt in Veracruz. Dé toeristische trekpleister van de Golf van Mexico, bekend om haar stranden, Caribische uitstraling en haar lekkere weer. Nu storm dus. En niet zo´n beetje ook... We zijn hier maar voor 24 uur, gisteravond om elf uur aangekomen en vanavond om elf uur gaan we weer met de bus mee.
De planning was zon, zee en strand. En rust. Van de zon en het strand is weinig terecht gekomen. Van de zee des te meer, het stormt. Storm is een understatement. Vannacht waren we bang dat de dunne ramen het zouden begeven. We lagen in onze kingsize bedden te beven toen het raam met een klap dichtsloeg. Van rust is dus ook niet al teveel gekomen, dat heb je nou eenmaal als de wind met 130 km/h langs je raam huilt.

Net zijn we naar de boulevard gaan lopen, op zoek naar een restaurant. De palmbomen braken bijna door onder de kracht van de storm. Overal lagen takken en blaatjes, en als je liep was het onmogelijk om met elkaar te praten, zó hard woei de wind langs je oren. Zzzzwoooeiisjjjj. Ofzoiets. Straten stonden blank van de hevige regenbuien, overal lagen stukken palmboom -sommigen zelfs nog met cocosnoot-, hele bomen lagen om en ruiten waren gebarsten/gebroken/ingruzelementen.
Natuurlijk heb ik al menige storm meegemaakt. In het Goede Oude Nederland zijn we gemiddeld 1 á 2 keer per jaar bang dat er een boom op onze serre zal vallen. Maar het is nét iets anders als je over de boulevard van Veracruz loopt, onschuldig naar de enorme kapotslaande golf kijkt en als je dan gegrepen wordt door zo´n windvlaag. Een windvlaag die je dwingt mee te bewegen, met de wind mee, richting de zee... En je kan niets anders doen dan meelopen, terwijl je de rand van de kade steeds dichterbij ziet komen...De golven klotsen dreigend over de rand van de -steil aflopende- kade die steeds dichterbij komt, de wind duwt je ernaartoe...en dan is plotseling de windvlaag afgelopen...Pfff! Dat scheelde maar een haartje!
Over haar gesproken: Nicole en ik zijn naar de kapper geweest. Dat was afgelopen zaterdag in het stadje Puebla. Het knippen kostte 30 pesos (2 Eurie) per persoon. Gewoon een stukkie eraf zodat er weer wat model in zit. Ons haar werd geknipt door een vrouw van een jaar of 35, in een ruimte die verdacht veel leek op een woonkamer. En mn haar is niet eens geruineerd. Oké. tis een tikkeltje te kort, maar het doet niet onder aan het resultaat bij de kapper in Nederland.

Puebla is een leuk stadje, veel kerkjes en voor iedereen wat wils. Twee dagen hebben we (Nicole, Zach en ik) er rondgeslenterd, op terrasjes gezeten, foto´s gemaakt en zijn we er uit eten geweest.
Uit eten in een traditioneel Mexicaans restaurant. Met een Amerikaan die geen Spaans kan, kan het alleen maar ´misgaan´. En dat ging het ook:
Nicole en ik besloten een biefstuk te delen, Zach ging voor iets van een koe, een plaatselijke specialiteit. Al na de eerste hap keek hij ons raar aan ´Do you guys know what this is?´. Ik grapte ´schapentong´ en toen kwam de ober langs. Zach zei ´When you find out, don´t tell me´ en ik vroeg de ober:
´De que parte de la vaca es esto?´
de ober keek ons even vragend aan en toen verscheen er een brede grijns op zijn geszicht terwijl hij met beide wijsvingers naar zijn maag wees ´El estomago´. Zach verslikte zich bijna in zijn koeienmaagpap en Nicole en ik lagen dubbel van het lachen. De over probeerde nog duidelijk te maken dat het ´echt heel smakelijk´ was, maar Zach (die een beetje bleek begon te zien) hoefte al niet meer. Toen we hem even later uit de vrouwen WC zagen komen was het duidelijk: geen typisch Mexicaanse restaurantjes meer voor hem.

:)

Gister zijn we naar de Popocatépetl geweest, één van de Vulkanen in de buurt van Puebla, en volgens Merel (vriendin) bekend van een Ja-zuster, nee-zuster liedje.
Omdat we een eindje gingen wandelen, moesten we onze baggage in het hotel achterlaten, waar we plotseling voor moesten betalen, genaaid! Onderweg kochten we wat brood en versnaperingen in, en na een uur wachten op de juiste bus (die niet kwam omdat we aan de verkeerde kant van het huizenblok stonden) namen we een taxi die ons naar het einde van de asfaltweg, aan de voet van de Popo (zo wordtie in de volksmond genoemd) bracht. Daar stonden we dan. aam de ene kant de asfaltweg terug naar ons veilige hotel in Cholula, en aan de andere kant de zandweg naar Godmagwetenwaar. Het werd de zandweg, maar omdat we niet wisten hoe ver we zouden moeten lopen (de vulkaan is 5000 m hoog en we zaten op 2000), besloten we te gaan liften. Zie je het voor je? 2 blonde meisjes en een Amerikaan gaan liften. Gelukkig waren de Mexicanen vriendelijk en werden we al gelijk door de eerste ´auto´ opgepikt. Het was een truck en we mochten bij de rest van de Mexicanen in de bakachterop zitten. Het bakachteropzitten is hier een plaatselijke traditie, dus daar moesten we aan meedoen, vonden wij. We zagen de enorme hoeveelheid kapmessen pas toen we achterin zaten. De Mexicanen bleken op het land te werken. Zach hield de hele reis zijn voet krampachtig op het kapmes dat het dichtste bij hem lag.
De volgende lift kregen we van een man die met zijn vrouw en zijn kind naar hun huis ging, bij een ecologisch vakantiepark, waar zij ook werkten. Als je het nog kan volgen... Daar hebben we in elk geval heerlijk ontbeten (in een blokhut bij een open haard want er was geen elektriciteit) en daarna zijn we gaan lopen. We werden duizelig van de hoogte, maar het uitzicht was supermooi. Van een ontsnapte stier, ingestortte huizen, een sprookjesbeekje en perfecte bloemetjes, tot een stuwmeertje, watervallen en duizend verschillende kleuren groen. Het was heerlijk om daar gewoon rond te lopen en na te denken over vanalles en nog wat.
Die middag zijn we in de combi (minivan) hotsend en klotsend teruggereden. En tegen de tijd dat we in Cholula aankwamen, waren Nicole en ik het erover eens dat ze sportbh´s moeten verplichten in dat soort busjes.

Die avond zijn we naar Veracruz gereden, waar het stormde, en zo is de cirkel weer rond.
Waarbenjij.nu doet raar dus ik hoop dat alles oké op internet komt.
Ik ga weer, we nemen zometeen de bus naar San Cristóbal de las Casas, waar weer vele dingen op de planning staan.


Heel veel liefs en bedankt voor de lieve berichtjes,
Danielle