Strand, strand, palmbomen en zand

Hee lieve mensen,
afgelopen weekend zijn Nicole en ik weer naar Puerto Escondido geweest.
Sjai nodigde ons uit om mee te gaan zijn vrouw en zijn kind opzoeken (die passen daar op een hostel) en daar kan je dan natuurlijk geen nee tegen zeggen:). Dus het was vijf uur lang door de haarspeldbochten in een VOLKSWAGEN KEVER uit het jaar nul. Dat wasmewat. Een fantastische rit met de meest mooie uitzichten.Inclusief af en toe een ezel/koe/schaap middenop de weg, of een familie in de achterbak van de Jeep voor je. En diepzinnige gesprekken natuurlijk. We hebben gepraat over vanalles en nogwat onder het genot van diepe dalen.
Het was wel uitputtend, na vijfenenhalfuur kwamen we bekaf bij het hostel aan. Daar wachtten Mari-Julia (zijn vriendin) en Santiago (zijn zoon van 1 jaar en 4 maanden en tevens Onze Grote Liefde) ons al op. We gingen lunchen en doken het zwembad in. Paradijsje toch, in Puerto.
De volgende dagen brachten we vooral op het strand door. Ondanks de factor 30 was het ´vandaag weer rood´ en konden Nicole en ik beiden wel door voor kreeft. We hebben maar een sunblock factor 60 gekocht en die deed gelukkig wel wat deze beloofde. Net zoals de Cooling Gel die ons zo heerlijk koel was op verbrande huid dat we maar bleven smeren. Op het strand gelegen verveelde ik me en besloot ik een brief te schrijven. Toen herinnerde ik me mijn oma (die ik de dag ervoor gebeld had), zij had me gevraagd om uitgebreidere beschrijvingen. Dus bij deze een stukje brief voor een uitgebreide beschrijving van het strand: (geschreven op de dag dat ik precies twee maanden van huis weg was)

Ik zag net een pelikaan langsvliegen en ik dacht: ik ga je schrijven. Ik deed het niet. Ik begon in mijn puzzelboekje. Het was vervloekt. M´n Sudoku ging de mist in en nu lig ik voor de helft in de zon aan je te schrijven. Verderop zit een vogel die ik niet ken haar jongen te voeren, achter me stroomt de zee, met een enorm kabaal want de golven zijn hoog en sterk. Als ik ga zwemmen word ik door de stroming meegezogen naar de zijkant. Er staan palmbomen, er liggen vissersbootjes en ik trek af en toe mijn voet terug uit het hete zand omdat ik bang ben mijn grote teen te verbranden.
Naast me ligt Nicole. Ze ligt op haar rug. Af en toe beweegt ze haar handen even ritmisch op en neer. Ze heeft een glimlach om haar mond. Ze luistert naar haar Ipod. Haar onderlichaam ligt in de zon en haar huid begint langzaam rood te worden. Ik waarschuw haar. Ze gaat ergens anders zitten.
(...)
Ik ging net de zee in met Nicole. We hebben gepraat over studies. Ik twijfel weer over hoe en wat. We werden af en toe bijna verzwolgen door omslaande golven. Net op tijd doken we er dan in. De golven spatten als een zachte massage op m´n kuiten uiteen.
Naast ons zwom een vrouw met een idioot toeristenhoedje en haar zonnebril nog op. Ze was met haar man. Ze gilde bij elke golf en hij vertelde haar steeds geduldig hoe ze moest zwemmen. Dát is liefde.
(...)
N´n benen verbranden. Ik zet m´n stoel in de schaduw. Bruce Springsteen zingt over de straten van Philadelphia. Dat luisterde ik vaak als ik door Oaxaca liep. Nu bevindt zich voor me de zee en trekken de wolken in de verte als een carnavalsparade voorbij. Zo ver dat we veilig zijn maar zo dichtbij dat we ervan kunnen genieten. Verderop slaan de golven op een reisgids-achtige manier kapot tegen de rotsen.
Jared Leto zingt ¨All I wanted was you´.
Ik denk: Alle Mexicanen kunnen de pot op. Maar ik betwijfel of ik mezelf daaraan kan houden. Deze gedachte wordt bevestigd als drie mooigebruinde Mexicanen langslopen en mij (in bikini) aandachtig opnemen.
Er loopt een vrouw langs die vraagt of we hangmatten willen kopen. Mijn hoofd beweegt kort naar links en naar rechts. Hoopvol kijkt ze Nicole aan. ¨No Gracias¨
luidt het antwoord, met een gemengde blik van schuldgevoel en irritatie kijken we elkaar aan. ¨Waiting for someone that she´ll never meet¨ zingt Billy Talent. Ik kijk naar de palmbomen. Het briesje dat mij kippenvel geeft lijkt hun nauwelijks te raken.
Iemand loopt de zee in. Een golf schept hem. Hij improviseert een duik. Die mislukt en hij kukelt om. Als hij bovenkomt hapt hij naar adem terwijl kijkt of iemand hem gezien heeft.
Boven me bevindt zich een dak van palmbladeren dat een schaduw produceert waar mijn voeten net niet onder passen. Mijn met-glinsterend-zand-bedekte-voeten. Ik skip een aantal nummers omdat ik ze te droevig of te vrolijk vind. De jongen duikt voorover in de kapotslaande golf. Als hij naar boven komt zwaait hij zijn halflange haar opzij en dan naar achter, waardoor hij een slinger van druppels produceert. De zanger van Blink 182 zingt ¨I miss you¨. Ik weet hoe hij zich moet voelen. Ik skip het nummer vóórdat ik tranen in mijn ogen krijg.
Het is warm, het windje verkoelt niet meer en de zee ruist aanlokkelijk. Hoewel de zee nou niet echt heel verkoelend is, is de ´ietsje frisser dan luchttemperatuur´ verleidelijk. Het zou vannacht gaan vriezen in Nederland. Nederland. Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Wát een ander leven! Pablo Nutini zingt over z´n ´New Shoes´. Ik bedenk me dat ik me meer dan een maand geleden voor het laatst druk heb gemaakt over schoenen. Ik ben veranderd. Of niet? Ik weet het niet. Wie was ik voordat ik wegging?
(...)
Dat was een uurtje strand met Danielle, haha. Twee dagen later ontmoetten we Zwitserse vrienden. We kenden hun nog uit Oaxaca en ze waren aan het reizen door Mexico. We hebben samen Taco´s gehaald en het was super gezellig!

De volgende dag (woensdag) weer de lange rit terug. Je leert elkaar wel goed kennen zo. Na een kore powernap weer uit en de volgende ochtend vroeg op om in het weeshuis te gaan werken. De kids zijn zoo lief:) t was echt super gezellig. We gingen vruchten halen uit de boom die op de patio stond en wat sporten. Net weer geslapen en wakkergebeld door m´n pa. Die zie ik over zeven weken weer, jeej! Vanavond nemen Nicole en ik onze favoriete leraar (Jorge) mee uit eten en daarna zullen we wel weer uitgaan. Echt een drama, het leven hier.
Zaterdag ga ik weg. Ik ga in m´n eentje naar Guadalajara (menigeen zal zich de naam vaag herinneren, van één of ander ***boek dat we moesten lezen voor school). Dan ontmoet ik Nicole in Puebla en dan gaan we samen reizen door Mexico. Ik ga nog wel terug naar Oaxaca. Nicole vliegt namelijk de 25e (November) vanaf Guatemala City naar huis, ik vlieg dan naar Mexico City en neem de bus voor nog een paar daagjes Oaxaca. Ik zal dit lieve stadje missen:).
Ik zit alweer op een kwart van mijn reis, Time flies!
Heel erg bedankt voor de leuke berichtjes en mailtjes:).
Tot over 3/4
Kus!
Danielle