En dan loop je in de grootste stad ter wereld

Hee lieve mensen,
Jawel hoor, ik ben in Mexico Stad geweest. En dat was me een ervaring:-). De grootste stad ter wereld, dan verwacht je (ik in elk geval) een stad die enorm is, zowel enorm vervuild als enorme gebouwen. Het viel allemaal reuze mee/tegen. Ik vond het een groot dorp. Een soort van Amsterdam qua stadsgevoel en qua aantal hoge gebouwen. Een idee van de grootte van de stad, en van de drukte krijg je pas in het spitsuur, en dan met name in de metro: Heet en Druk. Dat was één keer en daarna nooit meer in het spitsuur reizen...
Goed.
Chronologisch:

De eerste dag
Oftewel ochtend. We kwamen om half zeven doodop in Mexico City (terminal TAPO) aan. We stapten uit de bus (na zeveneneenhalfuur) en pakten onze baggage. Al gelijk kwam er iemand op ons af die ons een Taxi aanbood. We hadden van tevoren gehoord dat je erg voorzichtig moest zijn met Taxis in DF, maar die man zei dat hij een veilige taxi was en hij aangewezen was door dit en dat en bla bla. Wij volgden hem, met onze ogen die nog weinig zagen dankzij de net beëindigde slaap en zagen net op tijd dat hij niet eens een taxi-bordje op zn auto had staan. Dat was niet de bedoeling. Ik pakte net op tijd mn tas uit de kofferbak en Nicole en ik liepen gauw weer de terminal in, om daar een veilige en geregistreerde taxi te nemen. Dat had zeer weinig gescheeld.

Na in het hostel aangekomen te zijn, en twee uurtjes geslapen te hebben, gingen we naar het bos van Tehuantepec (excuses als de namen niet helemaal kloppen maar die zijn lichtelijk lastig te onthouden).
Daar zijn we naar het Nationaal historisch museum geweest, een kasteel bovenop een berg (hijg!) waar allemaal dingen van de Mexicaanse geschiedenis stonden. Allemaal leuk en aardig, maar een beetje in de trant van ´ons geweldige land´ etc. Niet helemaal objectief dus. Het uitzicht was wel fe-no-me-naal vanuit het museum.Het was de klim dus absoluut waard.
Toen gingen we pauze houden in een café in het bos met een broodje en warme crêpes gevuld met philadelphia en jam eroverheen. *kwijl*. Echt té lekker.
Toen was het tijd voor hét museum van antropologie. Na een Maya-ritueel gezien te hebben (van vijf mannen op een paal), liepen we naar binnen. Er was een enorme fontein en een enorm gebouw. We liepen gewoon ergens naar binnen en kwamen bij de Maya-afdeling uit. Zo zijn we het hele museum doorgelopen (zie foto´s)totdat ons hoofd ontplofte van de indrukken, en toen zijn we gaan shoppen.
Hallelujah, Mango en Zara. En nog leuke kleren ook. Het avondeten werd spaghetti en even later kwamen we dankzij een veilige taxi weer in het hostel aan. Moe, met hoofdpijn, maar voldaan:-).

Dag 2
Deze hadden we bestempeld als ´Historisch Centrum en Shopdag`. Die ochtend moesten we van Hostel wisselen, het hostel waar we zaten was volgeboekt, en we kregen een hostel in het centrum aangeboden. Blegh, het hostel (Mexico City) was vies en het stonk, raar aangezien het in de Lonely Planet als `Authors Favourite` aangemerkt stond. Affijn. Wij dumpten onze spullen, pakten samen één tas in (das makkelijker opletten met zn 2en) en we gingen naar buiten. We bezochten het Nationaal Paleis (Incl. de murales van Diego Rivera, de grondwet, de onafhankelijkheidsverklaring en het parlement), we zagen een plein dat opengelegd was en uit ruïnes bestond, de plaatselijke Santo Domingo, en natuurlijk de Kathedraal en het Zócalo. Jammergenoeg regende het. Het maakte alles wat minder imposant, en de gebouwen waren ook wat minder indrukwekkend en groot als dat we verwacht hadden. Aan het einde van de dag brachten we nog een bliksembezoek aan de Zara en een ´Milk Fashion Inc.´ en we gingen eten in een ´Cantina´.
Die avond gingen we naar de film ´La Santa Muerte´. Het was een hedendaags drama over La Santa Muerte, die mensen hier aanbidden, en het ging erover dat dat de duivel was en dat je eigenlijk gewoon in Christus en God moet geloven, en dat je beter af bent door hun te aanbidden dan de Santa Muerte, hoewel die je wel gaf wat je wilde. Ja, logisch. Nicole en ik waren vooral trots dat we de hele film snapte (in t spaans) zonder enige hulp.
Toen we naar buiten liepen vanuit de bios, stonden er allemaal kraampjes met beelden van een heilige (wij dachten dat het jezus was) en liep iedereen met beeldjes, standbeelden en plaatjes van die heilige rond. Toen we de Metro terug naar ons hostel namen, stonden er een aantal jongeren met die beeldjes in hun handen. We vroegen ze wat die beeldjes waren en het bleek die dag San Judás te zijn, zoals elke 28e van de maand. Op San Judás hoor je de heilige te bedanken voor wat je allemaal hebt. Wij vonden het maar raar omdat Judas Jezus had verraden, maar het was een andere Judás. Na een discussie over geloof in de Metro, gaf één van de jongens mij een kaartje van de heilige.

Die nacht hebben we heel slecht geslapen.Er zaten twee jongens uitgebreid een film te kijken en daar mocht het hele hostel van meegenieten. Uiteindelijk hebben we de receptie gebeld, die de jongens vriendelijk heeft verzocht de film zachter te zetten. Het mocht niet baten, we hebben tot twee uur ´s nachts ´genoten´ van een Crappy actiefilm.

De derde dag.
De volgende ochtend stonden we om kwart over zes op. We gingen naar de piramides van Teotihuacán, net buiten Mexico City, en we wilden er zijn vóórdat de toeristen in grote aantallen zouden arriveren. Dat lukte. Na een halfuur in de Metro en een uur in de Bus, kwamen we aan bij wat in de volksmond ´de Piramides´ worden genoemd. In de bus hadden we kennis gemaakt met een Mexicaans meisje, Adriana, die ons rond heeft geleid bij de piramides. Eerst gingen we naar de tempel van de slang. Toen gingen we de zonnepiramide op (zie filmpje). WAUW!. dat was me een hele klim. Maar ik kwam als eerste boven aan, en het uitzicht was het puffen en zweten helemaal waard. Fantastische luchten, je zag de omgeving, het was superhoog en het gevoel dat je daar bovenop had was niet te beschrijven zo machtig.
Daarna was de Maanpiramide aan de beurt, die was wat minder hoog en je mocht er niet helemaal tot boven op. Dat was jammer maar het maakte het machtige gevoel er niet minder op: Je keek namelijk uit over een weg die vanaf die piramide liep, tussen allemaal tempels door. En dat was zeer imposant.

Na een paar uur rondkijken namen we de bus weer terug en Nicole en ik wilden nog naar de kerk van de maagd van Guadalupe. Adriana had toch niets te doen, dus die is met ons meegereist en heeft ons rondgeleid. Het bleek een massahysterie van Mexicanen te zijn, waar een heel heiligen-toeristenindustrie omheen gebouwd was. De weg naar de kerken toe was druk. Ja,kerken, het waren er namelijk zés! Elke keer dat de kerk te klein dreigde te worden, heeft men een nieuwe gebouwd. Nicole, Adriana en ik hadden nogal wat moeite met het begrijpen van de hele hysterie. Oké, De Maagd van Guadalupe is de nationale heilige, maar waarom?
Ze is verschenen, zei dat men een kerk moest bouwen voor haar, ze heeft iemands vader `genezen´, haar gezicht zou gezien zijn in een vaas met bloemen, en dat was het dan. Daar bouwt men zes kerken en een prachtig park voor. Mexicanen zijn af en toe lichtelijk raar om te begrijpen.
We gingen eerst de grote kerk (Amerikaanse sekte-formaat: HUGE!) binnen. Dit was tevens de nieuwste, en we moesten op een heen-en-weer schuivende Schiphol-achtig roltrapsysteem om het originele schilderij van de Maagd te kunnen zien. Ondertussen was er in de kerk een mis aan de gang en was men hysterisch bezig te zingen en kruizen te slaan (De maagd zal ons redden e.d.) Rare jongens, die Mexicanen. We hebben nog wat kerkjes en Kerken bekeken (waaronder ééntje die scheef stond omdat zoveel mensen m hadden bezocht) en toen namen we gedrieën de Metro terug naar huis.
En het bleek spitsuur te zijn. Shit.
Als Sardientjes in een blikje (zo was de uitspraak toch?) voegden wij ons tussen de mensenmassa die op de Metro stond te wachten. Eindelijk stonden we vooraan (na een kwartier) en Nicole wilde haar dure zonnebril afdoen omdat ze bang was dat die gestolen zou worden. De Zonnebril viel naast het doosje. Tussen de rails waar op dat moment een Metro aan kwam rijden. ***. We wachtten totdat iedereen ingestapt was en de metro weg, gelukkig viel de schade mee. De zonnebril lag te glimmem tussen de rails.
We waarschuwden de vrouw die op het metrostation brulde dat ´iedereen voor zijn eigen veiligheid achter de gele streep moest blijven´, en zij waarschuwde iemand anders, die op zijn beurt weer de bedrijfsleider van het metrostation ging halen. Adriana wist de mensen ervan te overtuigen dat de zonnebril op sterkte was en heel belangrijk voor Nicole, en de bedrijfsleider sprong tussen de rails en pakte de zonnebril op. Al dat gedoe voor iemand die even een zonnebril tussen rails vandaan moest pakken.
We stapten twee metro´s later in en plotseling voelde ik een hand aan mn derrière. Ik pakte één van de vingers, zette mijn nagels voluit in de wijsvinger (geen pretje kan menigeen je vertellen)maar niemands gezicht vertrok. Even later voelde ik weer handen die me B-tastten en tegelijkertijd naar mijn mobiel zochten. Dat plezier gunde ik het desbetreffende persoon niet, en we stapten het volgende Metrostation uit, waar ik nog net een gast zijn hand uit zijn broek zag halen. Lekker.
We liepen de rest van de tijd, namen dankbaar afscheid van Adriana (die we als dank getrakteerd hadden op eten en koffie van starbucks).
We gingen bij een Italiaan avondeten en doken ons bed in.
Van het avondeten kregen we spijt. Nicole en ik werden er allebei ziek van en onder het ´genot´ van de jongens die weer luidruchtig TV zaten te kijken, voelden wij ons miserabel.

De Vierde dag
De volgende ochtend ontbeten we, en pakten we snel onze spullen bij elkaar. Daarna pakten we de Metro en gingen we naar het museum/exhuis van Frida Kahlo en Diego Rivera. Dat was echt tof. Het was gewoon het huis waar ze woonden. Je zag de bedden waar Frida ziek lag te zijn, er hingen schilderijen van hun en er lagen boeken met persoonlijke boodschappen. Ook lagen er allemaal briefjes van Frida aan haar moeder en kindertekeningen. Echt raar om dat te zien. Het was gewoon nog alsof Frida en Diego in dat huis woonden. Ik was blij dat ik de film van tevoren had gezien.
Vervolgens gingen we naar het huis waar Trotski doodgeslagen was en waar hij begraven was. Dat was ook ´leuk´ vanwege het feit dat het er net zo bij lag als toen hij nog leefde, incl. het huis van de wachtposten. De kogelgaten zaten nog in de muur en het bureau waaraan hij vermoord werd stond er nog.
Die middag zagen we Kristina, een vriendin uit Denemarken die nu in DF woont, nog even. We hebben nog wat geshopt in de Zara, Mango en een andere winkel waar ze ringoorbellen hadden (m´n andere was ik verloren in The Pacific).
We hebben nog wat Ben&Jerry´s gegeten in het restaurant en toen was het tijd om naar de bus te gaan.
Zeven uur later kwamen we zeer brak aan in Oaxaca.

De dag erna gewoon weer aan het werk in het weeshuis (zie foto´s) En die avond gingen Nicole en ik naar het Hostel, waar Sjai ons meevroeg naar Puerto Escondido dit weekend.

En ze leefden nog lang en gelukkig:-). Mét toestemming van het weeshuis om naar Puerto toe te gaan, en morgen ga ik Monte Alban, de plaatselijke ruïnes bezoeken met Carlos, een vriend die ook in het weeshuis werkt. Ik ben benieuwd hoe het daar gaat!

Tot schrijfs,
Kusje,
Danielle