Kreten, bergen, stieren en een bruiloft

Hee lieve mensen,
Een korte update van mijn belevenissen in Oaxaca...

Zaterdag 15 september was het Nationale feest. De hele stad was versierd en iedereen liep vrolijk op straat te feesten...En ik lag ziek op bed. Ja hoor, de verkoudheid had eindelijk zijn tol geeist. Die avond kon ik (dankzij de goede zorgen van Denise en een asperientje) toch met wat vrienden de straat op. Bij een stalletje kocht ik een mexicaanse vlag, die ik om mijn middel bond, en een paar oorbellen in de nationale kleuren. Toen zijn we naar het Zócalo gelopen. Er was (Natuurlijk) veel vuurwerk in de nationale kleuren en daarna kwam er `El Grito` (Viva Mexico!). De Kreet.

In de geschiedenis van Mexico klonk die kreet iets anders. Het was namelijk de ´Grito de Dolores´(de kreet van de pijn)door de priester Hidalgo, die het verzet tegen de Spanjaarden opnieuw heropende. Deze kreet wordt elk jaar nagedaan.
Aan deze nagedane kreet kunnen in elk geval twee dingen worden opgemerkt.
1. Hidalgo riep niet `Viva Mexico!` maar hij riep `Vamos a matar cachupines` wat zoveel betekent als `we gaan die rot-spanjaarden afslachten!` De kreet is dus om de duidelijke redenen ietsje `aangepast`.
2. El Grito werd `gebruld` op 16 september. Een dagje later dus. Maar generaal Porfírio Diaz was jarig op 15 september, en vond dat el Grito om die reden best een dagje eerder gebruld mocht worden, dan zou er ten slotte wat extra`s gebruld kunnen worden (Denk aan: Gefeliteerd generaal oid).

Deze Korte geschiedenis les is tot stand gekomen dankzij de fantastische lezing van Jorge, onze lievelingsleraar die tevens liever niet met ons op de foto ging onder de Mexicaanse vlag, en die wèl verstand heeft van Coquetear.

Viva Mexico dus, en Viva el Gobierno (hoewel het bij de tweede angstvallig stil bleef). Even later hadden we een schuimspuitbus gekocht- iedereen spoot elkaar onder- en een flink schuimgevecht gehouden. Op het Zócalo stond een band te spelen, met een typisch mexicaanse zanger, incl. foute glimlach. Naast hem stond een zangeres die nog niet aan zichzelf had toegegeven dat ze een grotere maat broek nodig had (wat pijnlijk duidelijk werd bij bewegingen à la Shakira). Na een uurtje genoten te hebben van de muziek, de cultuur en het schuim, gingen we naar een barretje om het tweede cultuur-aspect van die dag te bekijken; Zuipen! Tequila, Mezcal en Cerveza waren favoriet. Maar wij hielden ons een beetje afzijdig (We waren allemaal niet helemaal topfit).Gelukkig kende ik de barman dus kregen we een gratis drankje. Even later speelden de snotneuzen weer op, en was het tijd om naar huis te gaan.

De volgende dag heb ik een uurtje gebeld met het thuisfront, waarna ik ben gaan ontbijten en toen stond Nicole voor de deur. We hadden namelijk een missie. We zouden naar het witte kruis gaan lopen... Een halfuur zweten in de volle zon later, kwamen we tot de conclusie dat het idéé leuk had geklonken, maar de uitvoering was toch ietsje lastiger. Desalniettemin gaven we niet op, en een kwartiertje later zaten we, genietend van een subliem uitzicht, te knabbelen op chocolate-chip koekjes. Wat is het leven soms toch mooi. Het moment van euforie duurde helaas maar kort, we moesten ook weer terug.
Al naar beneden lopend ontdekten we stieren. Als echte toeristen haalden wij natuurlijk onze camera´s tevoorschijn.
Één van de stieren vond de weerspiegeling van zonlicht in mijn camera zó interessant, dat hij in vol galop en met z´n hoorns vooruit op me af kwam rennen... Ik gilde `Wat de fúk` en die drie woorden zijn mijn redding geweest, de stier schrok van mijn gegil, boog af, en ik bleef achter met zo`n adrenalinekick dat ik bijna door mn benen zakte.
Die avond brachten Nicole en ik door in het hostel, bij de mensen die we inmiddels ´papa´, ´mama´ en ´broertje´ noemen.

De volgende dag ben ik verhuisd naar een Appartement. Ik woon nu officieel voor het eerst alleen:). Kleine meisjes worden groot, haha. Ik heb ook mn talencursus afgerond en werk nu in een weeshuis. Casa Hogar Patronato Pro Casa. Daar wonen 12 jongetjes die mishandeld, gedumpt, achtergelaten of wees zijn. Klinkt heftig, is het soms. Ik werk óf ´s ochtends van 9-12, òf `s avonds van 7-8. De kids gaan tussendoor namelijk naar school. Ik help ze met hun huiswerk, speel met ze, voetbal met ze, kietel ze, knuffel ze en dat soort dingen. Hoewel het soms best heftig is, als je hoort dat ze over hun familie praten, of over hoe ze in het weeshuis terecht zijn gekomen. Bij sommige kinderen is de blik in hun ogen angstaanjagend en hartverscheurend, als je ze even laat wachten, of als ze menen dat hun onrecht aangedaan wordt.

Ander onderwerp:
Afgelopen vrijdag kwamen vrienden (Manuel de eerste, Manuel de tweede, Nicole en Britta) pannekoeken bakken in mijn appartement. Het werden veeeel pannekoeken, incl. een bierpannenkoek en dieverse at-spelletjes. Vervolgens zijn we doorgegaan naar de Cantinita, waar de jongens van het hostel al zaten. Er kwam brandy met cola en water op tafel, en hoe meer er gedronken werd, hoe meer flauwe grapjes er gemaakt werden. De directeur van onze school voegde zich vrolijk bij het zuipende stelletje, en toen werd het tijd voor t volgende café, Bebe´s. Daar gedansd op Salsa muziek en op Tiësto, tot we doorgingen naar een stripclub, het was namelijk een vrijgezellenfeest, kwamen we achter.
Nicole en ik besloten mee te gaan bij wijze van `hebben we dat ook weer eens meegemaakt`. Daar was dan ook alles mkee gezegd, we vonden de onzekere meisjes van 17 op schoot bij vieze oude mannetjes, niet zo boeiend, en toen er een vechtpartij dreigde uit te breken, gingen we weer naar buiten. De mannen zijn er de hele nacht gebleven.

De volgende dag troffen Nicole en ik elkaar om drie uur voor de Santo Domingo. We hadden namelijk een bruiloft. En wel die van het vrijgezellenfeest van de avond ervoor.
De bruiloft (Boda) werd gevierd in het hostel. We kwamen er om kwart over drie aan en er werd natuurlijk veel alcohol geschonken, de directeur van de school zat zich al weer helemaal klem te zuipen.
Toen we naarbinnen liepen was er sprake van een soort godfather-tafereel. Iedereen was sjiek aangekleed, en de jongens van het hostel en hun vrienden, zaten aan één kant van lange witte tafels,rokend, met een zonnebril op en een biertje in hun hand te kijken naar hoe de rest zich gedroeg.
De lunch bestond uit Taco´s (Picantes)en een toetje, ijs dat naar tabak smaakte. en er was een mexicaanse band, compleet met groen pak en vreselijk irritante deuntjes.
Toen we het allemaal zat waren, gingen we ergens afgezonderd zitten met Sjai, en vertelden we hem van ons probleem. Nicole en ik zijn namelijk allebei smoorverliefd op zijn zoon. Zijn zoontje heet Santiago en is al bijna twee:).
De rest van de avond hebben we vooral gedanst met een schattig meisje van twee.
Toen we alles zat waren, en stonden te wachten op een Taxi, zijn we mee uit eten genomen door vrienden van de bruid en bruidegom, en zij trakteerden ons op Taco´s. heerlijk, in het beste taco-restaurant van Oaxaca.

De dag daarna, op zondag, hebben Nicole en ik onze reis door Mexico, Belize en Guatemala gepland.
En komende woensdag vertrekken we voor een weekendje naar Mexico DF. Ik heb overal zin in, en vermaak me prima hier, maar ik mis de mensen in Nederland, en vooral stemmen.
Ik hoop snel wat te horen vanuit het koude Nederland.

Een beso vanuit Oaxaca!
Kus