Vervolg reis en Oaxaca

Hola!

Vanuit een internet cafe in oaxaca zit ik net wakker van mijn siesta, met een slecht toetsenbord te typen. Alles is oke, de orkaan was een eind weg, en iedereen is in orde..Ik ben druk bezig met de foto´s uploaden, dit moet op een andere site want deze doet het op de één of andere manier niet.

De rest van de reis:

Die avond kwamen we aan in één of ander Amerikaans horrorfilm-stadje, het was vervallen, lelijk en smerig. Het stond niet eens in de lonely planet! Op hoop van zege gingen we het hotel binnen dat er het meest ´fatsoenlijk´ uitzag, en we kregen met z´n 5en een kamer met 3 twee-persoons bedden en een badkamer voor 540 pesos (54 dollar). De kamer was vochtig, de lakens waarschijnlijk niet schoon, er was een mierennest en de bedden lagen niet lekker. na brak te zijn wakker geworden (hoe verrassend: slecht geslapen) vervolgden wij onze tocht al ontbijtend in de auto.
Na een algemeen overleg besloten we om 56 km om te rijden zodat we de ruines van Palenque nog konden zien. We reden afwisselend langs jungle, bos, weilanden (met koeien!) en toen kwamen we aan bij oerwoud. er stond een soort tol-poortje (met hobbels, kggggggggkt zei de auto), en daar moesten we een kaartje kopen voor het natuurgebied (waar palenque middenin ligt) na 10 min. rijden, doemde er vanuit de jungle een binnenplaats, met twee rijen stalletjes op. Men verkocht er toeristenzooi en kinderen probeerde je vanalles aan te smeren. Pfff, toch wel heel heftig, die armoede en hoe men hun kinderen inzet om je dingen te kunnen verkopen. een uurtje later en twee dollar armer (voor de parkeerjongen die onze auto zou wassen en erop zou passen) liepen we naar de entree, kochten we kaartjes voor palenque, en liepen we richting een enórme ruine, met op de achtergrond een nog groter oerwoud. Wauw. Dat was indrukwekkend!!!!!
Vooral de ruine waar we op zijn geklommen was tof, het gevoel van ´oerwoud in mn rug en mexico aan mijn voeten´ beviel me zeer goed. Later ontdekten we ook nog tekeningen in de kapel die er bovenopstond, zucht. Even later nog een paar ruines en de V-vormige balspelplaats bekeken ( Bij het maya-baspel moest de bal door een ring heen zonder het gebruik van handen of voeten. het verliezende team werd geofferd). Daarna zijn we teruggelopen, heb ik een kettingachtig ding gekocht bij een heel schattig meisje, en zijn we weer gaan rijden. De auto draaide nu helemaal door, hij helde naar rechts e bij elke hobbel hoorden we de uitlaat.
Die nacht zijn we gaan slapen in een olie-stadje die we voor het gemak maar Kotszak hebben genoemd. Het stadje leeft van de olie- en zout industrie en longkanker is er doodsoorzaak nummer 1. het stadje zelf was ook niet veel soeps. Na LANG zoeken hebben we een 4-sterrenhotel gevonden maar er bleek weer eens dat de maatstaven voor ´sterren´ hier heel anders liggen dan in Nederland. De handdoeken stonken, de kamers waren klein en niet schoon, en er was heel veel herrie van de airco en de boulevard die erlangs liep.
Het zwembad maakte alles goed. Ondanks de stank, konden we vanaf het dakzwembad de zon in de zee zien zakken, en dat is en blijft een machtig gevoel. Voor het slapengaan nog ff het einde gezien van een nagesynchroniseerde (en gecensureerde) Eurotrip -het origineel is beter-.

De derde dag reizen was vooral een chagerijnige dag.
Vijf personen die slecht geslapen hebben en zo snel mogelijk op hun bestemming (Oaxaca) aan willen komen, zijn geen leuk gezelschap. Na gekibbel over wie er voorin mocht zitten, zijn we al ontbijtend doorgereden, op weg naar Oaxaca!
Na de zoveelste militaire controle onderweg zuchtte Ton dat dat al de derde keer was dat we gecontroleerd werden en toen mochten we gelukkig, door de stromende regen, doorrijden. Onderweg waren er overal vlinders, het leek wel alsof we door vlindersneeuw reden. Aan het einde van de middag kwamen we bij een weg dwars door een fantastisch cactussenlandschap. Overal hoge bergen met enorme cactussen en nauwelijks mensen, weer eens wat anders dan wat we tot nu toe gezien hadden.

Rond half 8 ´s avonds kwamen we in Oaxaca aan. Na drie keer bellen met het hostel (zjust over zee hil, joe noow, ee little mountain), en twee keer de weg vragen, kwamen we aan bij de rode SUV die ons naar het hostel bracht.
Dat was me wat. onze auto kwam de tweede ´little mountain´ nauwelijks op, met gepiep (ja, hij piepte inmiddels), gesteun, gekraak en wat behendige hellingproef-handelingen, kwam hij nog net over de hobbel heen, en toen Ton de auto recht probeerde te zetten kwam er zoveel rook uit de motorkap dat mijn moeder, mn zusjes en ik, geschokt uitstapten, bij de auto wegliepen en overwogen de plaatselijke brandweer te alarmeren.
Na nog wat gedronken te hebben met de mensen van het hostal (superlieve mensen), zijn we gaan slapen in onze toffe huisjes.

De volgende dagen hebben we vooral doorgebracht met trampolinespringen, zwemmen, wat door het centrum van Oaxaca slenteren en wakker gefloten worden door papagaaien, die in een kooi voor onze deur zaten.

Uitgaan in Oaxaca is lichtelijk anders dan uitgaan in Nederland, maar dat kan ook liggen aan de situatie waar ik me in bevond. Ik ging alleen uit met Javier (mede-eigenaar van het hostel, 32, gescheiden). Rosanne voelde zich niet zo lekker en wilde niet mee.

Na eerst letterlijk mijn laatste avondmaal gedeeld te hebben met ouders en zusjes (2 pizza´s voor 5 personen, wachtte ik op een bankje in het park op Javier. Hij kon zijn auto niet kwijt, maar gelukkig kwam ik Javiers vriend waar we ook mee uitgingen, tegen. Zijn echte naam weet ik niet maar ´men´ noemt hem ´de advocaat´ (hij is advocaat van het hostel en van zo´n beetje alle uitgaansgelegenheden in het stadje). De advocaat stelde me voor aan de vrouwen die ook mee uitgingen (gemiddelde leeftijd: 36), en we liepen langs een vrij lange wachtrij ´La Cantinita´ binnen. la Cantinita is een leuk café en lachen is er verplicht, dat wordt je duidelijk gemaakt door alle ´one-liners´ die boven de deurposten geschilderd zijn ( Een tweelingbroer probeerde zelfmoord te plegen maar vermoordde per ongeluk zijn broer/Ik heb het je nou al een miljoen keer gezegd, hou op met overdrijven!). Ook hangt er een bord boven de deur dat je met een slecht humeur niet binnenkomt. De inrichting is lichtelijk cheap, maar op z´n eigen manier wel stijlvol.

Een kwartier geruzie over wat we zouden nemen later, werd er iets besteld waarvan ik geen idee had wat het was. voor de goede orde, en benieuwd naar de cultuur, stemde ik in, ik was benieuwd.
Het werd een fles van de duurste schotse whiskey die men had, het merk kwam me ergens vaag bekend voor. De Whiskey werd gemengd met water met prik in een 70/30 verhouding. het smaakte wel oke, hoewel ik de combinatie lichtelijk apart vond.
Elke ronde werd er verder flink geproost: ´salud!´.

Voordat ik doorhad wat er gebeurde stonden er bakjes met komkommer op tafel, waar men citroensap en chili overheen deed. Ik had net besloten om volledig mee te gaan in de uitgaanscultuur, en probeerde ook deze rare combi. Een beetje vreemd maar wel lekker :-).
En met de volgende ronde whiskey kwam ook de volgende ronde eten: schaaltjes met dipsauzen en dorito´s. ´Men´ viel gelijk aan, maar er was nauwelijks tijd om het allemaal op te eten, want daar kwam de volgende ronde al: Draadjesvlees, calamares en schijfjes kip, kriskras door elkaar op een bord, geserveerd met verschillende sauzen. En smullen maar!

Na dit maaltje kwamen de mexicaanse volksliederen afgewisseld door Amerikaanse ´cultuur muziek´ type: Heeeeeeey hey baby, oeh, ah, I wanna knoohohohohohoww if you´ll be my girl.
De volksmuziek werd net zo hard meegeblert als de amerikaanse dus dat was amusant om te zien.
Wat me al een tijdje opviel, was dat de mexicaanse vrouwen er zo ´verzorgd´ uitzien: heel lang over hun haar gedaan, foundation, lippenstift, blush, oogschaduw, oogpotlood, lipliner, eyeliner. en daar zat ik dan met mn simpele mascara en oogpotlood. Ik legde dit aan Javier voor en hij zei dat iedereen er zo europees mogelijk uit wilde zien omdat dat voor hun het toppunt van beschaving is. (En, kwam ik later achter, alle mannen hier zitten achter de Europese vrouwen aan).

Toen de advocaat zijn collega naar huis ging brengen (toen de whiskey op was dus), en Javier met een meisje de plaatselijke volksdans (lees: klompendans zonder klompen á la ´één twee hatseflats, één draai hatseflats´)gedanst had, gingen Javier en ik door naar een ander café: Central. De entree was 40 pesos (gedeeld door tien is het aantal euro´s) en men danste er op Billy Jean.Een verademing na Mexicaanse volksmuziek. Plotseling dook de advocaat op en kregen Javier en ik een gratis (en ongetwijfeld hoog-percentage alcohol bevattend) drankje in onze handen geduwd. Even later vond ik het wel weer tijd om terug te gaan, ik zou de volgende dag mijn gastgezin ontmoeten. Na een ritje in zijn rode kever, en een diep cultuur-filosofisch gesprek, kwamen we weer bij het hostel aan, waar ik mn bed in dook en als een blok in slaap viel..

De dag erna nog half duizelig opgestaan, ontbeten, tas ingepakt, foto´s op een DVD gezet (voor meer info: vraag zusjes), gezwommen, gepoold en afscheid genomen van ouders en zusjes. Helaas niet gelukt om tranen in te houden, maar het is ook gewoon té raar om afscheid te nemen van je familie.
Ik heb een taxi genomen naar het adres van het gastgezin, waar Vicky me opwachtte. Zij woont in het huis en leeft van de studenten die bij haar wonen. verder wonen er een canadeese vrouw van 60 die met pensioen is, en een jongen van 18 die medicijnen studeert en die ik nooit zie. Ik ging ´descansen´ in mijn net-zo-groot-als-thuis-kamer, met veel ramen, en heb mijn kast ingeruimd. Die middag liet Vicky me nog een stukje Oaxaca zien en ´s avonds heb ik vooral TV gekeken, muziek geluisterd en ben ik gaan slapen.


De volgende ochtend ging ik voor het eerst naar de talenschool. Het is er leuk, de mensen zijn gezellig (alleen allemaal rond de 27) de leraar is aardig, het niveau is oke en er zijn veel activiteiten, kortom: ik vermaak me wel. je hebt drie ´blokken´. Twee gramatica en één conversation. Grammatica heb ik met twee duitsers en een zwitser (Dank God op m´n blote knieeen dat ik Duits 2 heb gekozen, nu kan ik met hun praten en woorden voor hun in het duits vertalen als ze het spaans en engels niet snappen -wat regelmatig voorkomt).
Conversation heb ik met een andere Daniela, zwitsers, heeft altijd haar schriftje paraat om nieuwe woorden op te kunnen schrijven. En Jorge, de leraar, met wie we het beiden heel goed kunnen vinden en interessante gesprekken voeren varierend van de politieke situatie in Mexico tot hoeveel Tequila men gister ophad.

Omdat Vicky me niet meer naar school bracht, was ik genoodzaakt de bus te nemen. Ook een hele belevenis hier.

Je stapt in en betaalt 3,5 pesos aan een chauffeur die mobiel zit te bellen. Hij neemt het geld onverschillig aan en geeft plankgas voordat je de kans hebt gekregen om te gaan zitten, als je eindelijk denkt dat je veilig bent, zie je dat hij stuurt met z´n ellebogen: hij ´moet´ immers mobiel bellen en ondertussen houdt hij zn andere hand continu op de versnellingspook. De Mexicaanse volksmuziek knalt uit de speakers (waarover je je verbaast dat die uberhaupt in de krakkemikkige bus zitten) en bij de volgende stop zie je dat vrienden er gratis inmogen. Ook valt het je plotseling op dat er voorin de bus een vrouw borstvoeding zit te geven. Net als je wanhopig merkt dat je in de buurt komt van je doel en geen idee hebt hoe je uit die bus komt, zie je achterin de bus een klein knopje aangegeven door ´timbre´ en een pijltje ernaast. Gelukkig wist ik het knopje op tijd te bereiken (bussen zitten vol) en stopte de bus abrupt bij de halte waar ik moest zijn. In vergelijking bij deze bus is je evenwicht bewaren in de Rotterdamse Metro een eitje!
Gelukkig kwam ik heel op school aan.

Afgelopen weekend was wederom ´maf´.
Een duitse jongen gaf een afscheidsfeestje en er was een gelatinepudding waar een hele fles mezcal (Oaxaceense drank met ongeveer 40% alcohol) en een halve fles wodka in verwerkt zat. Cultuur zullen we maar zeggen. De pudding (formaat GROTE beslagkom) werd in elk geval steeds lekkerder naarmate je er meer van at. En hij is opgekomen, met 9 personen.

De volgende dag ben ik bij het hostel op bezoek gegaan. Javier en broer Sjai zaten de vloer te verven. Hoewel ik kapot was, heb ik hun geholpen de zaal te verven, en zo heb ik mijn eten én een biertje verdiend. En zoveel chemische zooi binnengekregen dat ik me draaierig voelde. Na de zaal afgeverfd te hebben, gingen Javier en ik op de crossmotor naar een stukje land bovenop de berg dat van hun was. Een fa-bu-leus-prachtig uitzicht! we reden door naar het kruis, waarvandaan je de hele stad kon zien. WAUW! Alleen jammer dat het zo hard regende, kletsnat kwamen we bij het hostel aan, en na thuisgebracht te zijn, viel ik wederom als een blok in slaap.

Euuuuhhhh. Ohja, ik heb tegenswoordigs Salsales, privé. heel erg leuk en het gaat steeds beter. Ik heb nu 4 lessen gehad en het gaat al best oké, ik hoop van de week uit te kunnen gaan in een salsabar.

Nou, ik geloof dat je weer helemaal up-to-date bent als je dit hebt gelezen. Met dank aan dit crappy toetsenbord en mijn arme vingers twee uur lang braaf hebben getypt.
Nou, een beso uit Oaxaca en hoe gaat het in Nederland?

Xxxxx,
Danielle