Flashback: Costa Rica

Hola!
Aangezien ik tijd te kort kom om alles bij te houden, schrijf ik tegenswoordigs de belangrijkste dingen op en krijgen jullie flashbacks te lezen.

Deze flashback heet:

LEKKER ZEPIG ISNIE VIES
Omdat ik het gevoel had dat ik in een soap was beland.

Ik was het zat! Pas twee dagen bevond ik me in Costa Rica, en ik was er helemaal klaar mee. Mijn hotel zat anderhalf uur lopen van het dichtstbijzijnde dorpje (aka gat) af, wat betekende dat mijn enige bronnen van vermaak de dingen in het hotel waren:
De mensen (of te jong, of te oud en niet spraakzaam), mijn boeken (had ik na de eerste dag al uit), het zwembad (onmenselijk koud en gevuld met krijsende kids), de ´speelhal´ (poolende jongetjes van twaalf), de sportzaal (nog niet kunnen vinden), de Jauczi (vollopen duurde 2 uur) en de TV (die me gelukkig nooit in de steek liet).
Dat betekende dat ik mijn dagen alsvolgt vulde:Wakker worden van de harde muziek naast mijn kamer, douchen, ontbijten in de lunchzaal, naast het zwembad liggen met boek/crappy blaadje/Ipod/gedachten, naar de kamer gaan om jakuzi aan te zetten, naar huis bellen, lunchen, de TV met een ingenieuze constructie zó draaien dat je vanuit de jakuzi TV kan kijken, douchen, avondeten, TV kijken, slapen.
Je snapt dat dat niet mijn ideale manier was van in Costa Rica zijn.
Gister (ik typ over van wat ik toen geschreven heb)ging ik naar de receptie toe, het was tijd om mijn ouders te bellen. En toen zat er zo´n Amerikaan bij de receptie, jeweetwel, het type ´Joow Kjeeroow dos serveesas por favor´.
Hij moest die middag ergens zijn maar had geen idee waar dat lag. Tamarindo had hij het over. Ik haalde mijn reisgids erbij en samen met twee mexicaanse receptionistes vonden we uiteindelijk het plaatsje op de kaart. Hij vertelde dat hij dus daarheen moest voor een businessmeeting en vroeg of ik meeging. Sure!
Na hem nagecheckt te hebben bij de receptionistes (hij was de beste vriend vd manager), stond ik tien minuutjes later met mn rugzakje klaar om te vertrekken.
We stapten in zn bigass 4wheeldrive (met sticker van het footballteam van Gaynesville) en we gingen op weg.
Onderweg een huge pizza hawaii gehaald, aangehouden door de pliesie en over de interamerikaanse snelweg gereden die helemaal niets voorstelde behalve een geasfalteerde tweebaansweg met gaten.
Er waren zoveel hobbels en gaten, dat ik me ging afvragen of dit wel echt het meest welvarende land van Midden- en Zuid-Amerika is.

Goed, de vier uur durende autorit maakte dat ik de Amerikaan (regan) wat beter leerde kennen, en hij bleek (gelukkig) niet zo´n oppervlakkig persoon te zijn als ik dacht. Het was supergezellig in de auto. Ik had alleen nog steeds geen idee waar we naartoe gingen. Hij had het over iemand met land en een huisje aan het strand.
Ik verwachtte een peruaanse boer met een houten hutje.
Mijn mond viel open. We reden de oprijlaan van een villa op.
Nog groter was mn verbazing toen we binnenliepen: Het was enorm!
De eigenaar was een Amerikaan van een jaar of 60, genaamd Sam. Hij leidde ons rond door het huis, met een tuin die grensde aan zee en het mooiste zwembad dat ik ooit had gezien. Het meest indrukwekkend waren de laatste sporen van een prachtige zonsondergang, die door een enorme glazen deur in de woonkamer schenen.
Alles, maar dan ook alles, zag er luxe uit en was ongetwijfeld veelste duur.
Ik voelde me alsof ik in the OC was beland.
Sam ging weg en gaf Regan en mij de sleutel van het huis. Één probleempje: die deed het niet. En daar kwamen we natuurlijk pas achter toen Sam weg was. Wat eerst the OC leek, veranderde in Prison Break: hoe kwamen we beiden veilig uit het huis weg?
Na diverse creatieve maar irreëele oplossingen bedacht te hebben, vondt Regan de knop om de poort te openen en te sluiten. Twéé problemen: de knop om de garage te openen en te sluiten zat binnen, 2. er zaten sensoren bij de garagedeur.
In een poging om uit te breken, deed Regan de garagedeur open zodat Danielle alvast buiten de deur kon gaan staan. Zelf deed hij alvast de sleutel in het slot, zijn hart bonkte in zijn keel, en hij drukte op de knop. GO! Hij sloot razendsnel de voordeur af maar zag dat de garagedeur al bijna op een kwart was. Hij trok de sleutel uit het slot en begon te rennen, wat een sprint jongens en meisjes, wat een sprint! de dertig meter bijna in een recordtijd! hij rende en rende en sprong, toen het hek al bij de laatste paar decimeters was, over de sensors heen. Hij had het gehaald!
Een kwartier hijgen (hij dan, iemand moet de dame uithangen:-P) later besloten we dat het ook wel handig zou zijn als we weer naar binnen zouden kunnen komen.

De volgende missie was dus: Sam zoeken.
Dat bleek makkelijker te zijn dan gedacht, hij had verteld dat hij op een dinnerparty bij de buren zat. En er was maar één huis daarnaast met het hek open.
We liepen op ons hoede het huis (aka villa, aka museum) van de buren binnen. Het was compleet met waterval en kunst, en daar, aan een hoge tafel zaten op barkrukken allemaal rijkelui.
Het voelde wederom alsof ik in een TV serie was beland. Een soort van Sex en The City.
De host van het geheel zat aan het hoofd van de tafel, en zijn vrouw aan zijn rechterhand. Er zaten nog een stuk of twaalf mensen, en op een lage tafel naast de hoge stonden allemaal schalen met de meest exclusieve gerechten; dure paddestoelen, filet mignon, luxe wijnen en vele dingen die ik nog nooit geproefd heb maar die vast heel erg lekker smaken.
Wederom: Shock.
Ik stond daar, half verscholen achter Regan, toen de host (35) riep (lees: brulde): ´Hey, where is the holland-girl, I want to see the holland-girl!´
Ik stapte naam hem toe en stelde me voor. Hij complimenteerde me dat ik er goed uitzag en dat ik leuk gekleed was (wat me lichtelijk deed blozen aangezien zijn outfit waarschijnlijk tussen de tien en de honderd keer zoveel had gekost). Hij stelde me ook voor aan Joost, een Hollander die aan het andere eind van de tafel zat. Met Leidens accent en al (hij had daar gestudeerd). Meteen kreeg ik z´n businesscard ´voor als ik ooit iets in Costa Rica wilde gaan doen´.
Iedereen was superlief, maar toen we eenmaal een goede sleutel van Sam hadden gekregen (en beloofd hadden dat we die avond terug zouden komen), gingen we eindelijk weg om te dineren.

Wet werd de ´Bistro´ om de hoek.
Na het eten namen we nog een flesje wijn mee en gingen we terug naar het museum. De gastheer lag inmiddels al op bed, en ik ging maar weer naast Joost (40, makelaar) zitten, en hij vertelde me dat de huizen in deze straat (aka miljonairsstraat), tussen de 2 en de 4.5 mln dollar waard zijn. SLIK!
Ook de sappige roddels (die waarheden waren) werden niet weggelaten. De mensen daar aan tafel waren stuk voor stuk jong, mooi, succesvol en van Amerika.
De Gastheer was niet de eigenaar van het huis maar leende het van een vriend van zn pa. Meneertje gastheer was overigens wel de zoon van 1 van de 40 rijkste Amerikanen (vermogen van zn pa ongeveer 2.2 Bln!). Tot twee jaar geleden woog meneer nog 200 KG, en nu was hij gespierd en had een goed lichaam. Rara hoe kon dat? Er was voor 120 KG aan vet uit hem gezogen en hij was weer aan elkaar genaaid totdat hij weer strak in het pak -zijn vel- zat.
Lekker.
Blegh.
Het was iig niet aan hem te zien.
De borstvergroting van zn vrouw wel.Bij haar dan he.
Ook vertelde Joost me dat die gozer per jaar zo´n 10 mln van zn pa kreeg als ´houjebekenlaatmemetrust´-geld
Om negen uur ging iedereen slapen, ze moesten om 5 uur weer op om te surfen. Sam was al pleitos en ook Regan en ik gingen maar eens richting ´huis´.
Na een nachtje heerlijk slapen, maakte de kokkin/huishoudster een lekker ontbijtje voor me, en de rest van de dag heb ik lekker bij het zwembad gelegen en aan het strand gelopen terwijl de mannen op businessmeeting waren. Aan dat leven zou ik weleens kunnen wennen..
Die avond ben ik teruggevlogen in een luchttaxi, en heb ik mn pa opgehaald van het vliegtuig.
Onze avonturen in Costa Rica en Peru komen later, dit was genoeg getyp voor nu.

Wijze les van vandaag:
Neem morgen es een keertje een risico, wie weet wat er voor een toffe dingen kunnen gebeuren!


Kus,
Danielle

PS.
Ohja, mn pa was een heel tof boek aan het lezen, ´in de ban van mijn vader´, maar het bleek dat het boek zich een beetje in een vicieuze cirkel bevindt, ééntje zonder eind nogwel. Bladzijde 193 begon opnieuw tot bladzijde 224. Mooi boek maar wie weet hoe het afloopt? Graag reacties want hij ligt nu al twee nachten wakker!