Surfen, cocktailbars en ogen

Onder de bijna volle maan zit ik nu te typen. Wat gaat de tijd hier toch snel! En wat gebeurt er veel! Vorige week nog wilde ik zo graag terug naar Nederland, en nu kan ik me al nauwelijks meer voorstellen dat ik hier ooit echt weg moet.
Van de week had Rosa (collega stagiaire) last van haar oog. Na twee uur denken dat het wel over zou gaan, zijn we in de pauze van het werk toch even langs de Pearle gegaan. Daar konden ze ons niet verder helpen, en we zijn doorverwezen naar een andere opticien. Ook zij konden haar niet helpen, en verwezen haar door naar de oogarts. Rosa was intussen al helemaal stil en maakte zich zorgen over het korreltje zand dat blijkbaar IN haar oog vastzat. We gingen naar de oogarts toe. Stel je voor: een ruimte iets groter dan een klaslokaal, met daarin een balie en 40 plastic stoeltjes op een rij, uitkijkend op de televisie. En dan een lange rij voor de balie en de mensen op de stoeltjes allemaal met oogklachten. De meesten hadden een kapje op, maar er waren ook mensen die scheel keken van de oogpijn (of iets anders). Ontstoken ogen waren er ook wel te zien, en op een gegeven moment kwam er zelfs een brancard langs met een vrouw die bewegingloos omhoog lag te staren. Fijn. Na drie kwartier stressen was Rosa eindelijk aan de beurt. De oogarts vertelde dat hij al met de opticien had gesproken. Rosa kreeg een klein druppeltje ter verdoving in haar oog, en de oogarts pakte met een pincet het korreltje zand uit haar oog. Met een droog “twee dagen niet in de zon zitten en geen lenzen in, ayo!” nam hij afscheid. Opgelucht reden Rosa en ik terug naar de krant om nog een laatste uurtje verder te kunnen werken.

Vrijdagavond kwam ik uit mn werk en heb ik voor mezelf gekookt. Nog voordat ik tijd had om aan de afwas te beginnen, belde Alex, een collega. Hij vroeg of ik zin had om te komen borrelen. Maarnatuurlijk had ik daar zin in, we spraken af bij een café dat 080 heet, en daar waren twee collega’s al aan het bier. Het was erg gezellig, ook dankzij de inbreng van een twee kennissen van hun. Een barman en een marketingman die cursussen geeft. De barman was een rusteloos type, hij was op dat moment ontzettend blij om ‘werkloos’ te zijn, en druk aan het bedenken welke van de tien baan aanbiedingen hij zou aannemen. We hebben die avond eindeloos gepraat over hoe belangrijk afwisseling en uitdaging zijn in het leven.
De marketingman woont ook op Aruba, en toen ik iets zei in een gesprek tussen hem en iemand anders zei hij ‘hou je mond, je bent maar een stagiaire’. Sja. Dat werd dus een verhitte discussie tussen hem en mij, waarbij ik achteraf toch een soort van gelijk van hem kreeg, en toen was mijn avond weer goed. Muhaha.
Toen ik het zat was om niet mee te kunnen drinken, ging ik huiswaarts in de hoop dat er mensen waren die zin hadden om mee uit te gaan. En die waren er, Natuurlijk. Met een groepje gingen we naar ‘de Pijp’. Helaas was het uitgestorven in het SBC (south beach center). Nouja, uitgestorven is een groot woord, maar het was er niet echt druk. Gijs kocht nog 6 polar-biertjes om er een gratis t-shirt bij te krijgen, en toen was ik het zat. Ik ging even op het strand liggen om naar de maan te kijken en tot rust te komen. Even later belde Rik dat we weer terug gingen. Bij Blue Village (ons appartementencomplex) aangekomen besloten Gijs en ik dat we gingen zwemmen en dat Rik mee moest. Na heel veel moeite kregen we Rik (die eigenlijk te moe was) in het zwembad gegooid.
Gewoon een gemiddelde avond dus.
(zaterdag)
De volgende dag ging ik met Rosa en Daniëlla naar Arashi beach. Na anderhalf uur genoten te hebben en gezandstraald te zijn met taco bell, gingen we met nog wat andere meisjes naar iets dat zoiets als palm beach heette.. Ik weet het niet meer precies.. We kwamen op een binnenplaats van een hotel die geheel bestond uit zwembad, met een cocktailbar in het water. Ieder van ons nestelde haar derrière op één van de gedeeltelijk in het water liggende barkurkken en zo gingen we in een namiddagzonnetje met uitzicht op zee aan de cocktails. En aan de Nachos zoals ze die alleen in Latijns Amerika kunnen maken..
*kwijl*
Toen het tijd was om door te gaan, besloot één van de meiden dat ze zo’n donkerblauwe handdoek van het hotel wilde, zodat we daar de week daarop zouden kunnen gaan chillen. We betaalden de rekening, die 70 dollar had moeten zijn maar 70 gulden was, met veel plezier. Één van de chicks pakte twee handdoeken en stopte ze vakkundig in haar tas, waarna we wegliepen richting de auto’s. Bij de auto’s bleven we net iets te lang plakken. Er kwam een Amerikaan aangerend, hijgend, en hij vroeg of hij please zn towels terug mocht. Na tien minuten ontkend te hebben kwam er één handdoek tevoorschijn. De Amerikaan wilde ook graag de andere handdoek terug. Hij gooide zijn allercharmantste lachje in de strijd, en uiteindelijk ging de licht aangeschoten chick toch overstag en kreeg de Amerikaan zijn handdoek terug.
We reden terug en er volgde een omkleedmomentje, waarna Rosa (collega stagiaire) en ik samen uit eten gingen bij MooMba, op het strand. Het voorgerecht werd een carpaccio die een beetje jammer was aangezien het gewoon rosbief met een sausje was. De hamburger die ik als hoofdgerecht had was gelukkig wel erg lekker. Na een lange strandwandeling en een wanhopige zoektocht naar cocktails die eindigde in een ijsje van de Hägen Dasz (schrijf je dat zo??) gingen we weer huiswaarts.
Toen ik thuiskwam waren Rik en Gijs nog wakker. We gingen chillen. Ik zat op de motorkap van mn auto, Rik & Ketser, de zwerfkat, lagen op de witte plastic tafel die hier voor elke ‘studio’ staat, en Gijs zat op de grond. Ik weet niet eens meer hoe lang we daar hebben gezeten.
(zondag)
Om half twaalf ’s ochtends klopte ik bij Gijs aan. We zouden gaan surfen. Hij zou mij om half elf wakker maken. Fijn. Na een spoedberaad besloten we alsnog te gaan. We gingen naar het surfstrandje. Er waren surfwedstrijden, waarbij de locals tegen elkaar raceten en ik me stiekem schaamde met mn grote plank en kleine zeiltje. Hoewel het best goed ging, ik ben nauwelijks gevallen en draaien ging prima.
Totdat ik er achter kwam dat ik een heel stuk afgedreven was. Langzaam maar zeker begon ik in paniek te raken… De wind hier staat namelijk van de kust af, en hoe erg ik ook probeerde om op te kruisen, de wind blies de enorme plank gewoon weg. Inmiddels surfte ik tussen de wedstrijden van de locals. Niet de bedoeling. Iedereen zoefde om me heen. In gedachten verzonken en langzaam in paniek rakend merkte ik de jongen voor mij niet op. Hij zat bij de wedstrijd en zijn zeil was afgebroken. Ik kon hem met geen mogelijkheid ontwijken. En net op het moment dat ik schuin voor hem langs wilde varen, pakte een windvlaag mijn zeil en vielen mijn zeil en ik boven op hem. Gelukkig was hij in orde. Tien minuten later kwamen ze me met het bootje ophalen. Of ik een beetje in de buurt van de kust wilde blijven.
Toen was ik er wel weer klaar mee. Ik denk dat ik het bij surfen op meertjes in Italië/ Siofok hou…
Zondagavond ben ik uit eten gegaan met Rosa en wat vriendinnen van haar, bij een heerlijk restaurantje. Daar hadden ze de goddelijkste carpaccio ooit. Tijdens het hoofdgerecht met Fajitas volgde een lange en verhitte discussie over studentenverenigingen. Ik was voor, de rest tegen. Het was hopeloos… al strijdend ging ik ten onder.
Wat miste ik mijn club op dat moment!
*wordt vervolgd*