Uitgaan op Aruba& De Noordkust

(Vrijdag)
En hoppaa, daar is het eerste ‘Wasikmaarthuismomentje”.
Net toen ik deze zin had getypt, belde Rosa, een meisje van mn stage, om te vertellen waar het feestje die avond gehouden zou worden. Het was in een appartementencomplex in de buurt, en na een paar keer bellen en lang doelloos rondgereden te hebben, vond ik het. Er was een grote tafel met eten, een grote tafel met drank, en een paar mannen die zich over de bbq ontfermden. Rosa stelde me gelijk voor aan haar vriendinnen van hier, een grote club meiden die (bijna) allemaal in hetzelfde appartementencomplex woonden. Na een uurtje of twee raakte ik geïrriteerd aangezien iedereen om me heen dronk, maar ik dat niet kon omdat ik nog moest rijden.

– Eigenlijk is het rijden geen excuus aangezien iedereen hier makkelijk met twee of meer drankjes op rijdt, maar ik ben geïndoctrineerd door de Nederlandse ‘BOB-jij-of-BOB-ik’-reclames dus ik weiger vooralsnog-.

De mensen om me heen begonnen vrolijk de salsa aan elkaar te leren en te dansen op liedjes als ‘la Bomba’. Ik was moe en had geen zin meer dus besloot ik rechtsomkeert te maken naar het appartementencomplex, in de hoop dat er daar iemand zin had om te chillen.

Toen ik daar eenmaal aankwam stond Gijs(-bert) daar te stuiteren. Hij kwam net uit zijn werk en had zin om uit te gaan. Ongeveer een halve minuut later hadden we Rik, een andere buurjongen, ook overgehaald om mee te gaan, en aangezien hij niet drinkt, hadden we ook een BOB. Ik trok nog even een ander jurkje aan, en toen we eenmaal in de auto zaten liep een overbuurman naar buiten en we sleepten hem ook mee.

Toen we van het appartementencomplex afreden, liep daar een meisje over de weg. De jongens zeiden ‘Is het Lois?’. Het meisje draaide zich om en het was Lois. De Lois die altijd bij mij in de wijk had gewoond, de Lois met wiens broer een vriendinnetje van mij in groep vier stiekem verkering had, de Lois die ik altijd op de allerraarste en aller onverwachtste plekken tegen kom. Die Lois zit dus ook op Aruba. Bij mij in het appartementencomplex. Na een aantal rare ‘wat de fuck’- kreten te hebben geslaakt en uit de auto te zijn gesprongen om elkaar te omhelzen (terwijl de jongens geen idee hadden wat er aan de hand was), spraken (nog verbijsterd) we die avond bij ‘de Pijp’ af.

Terwijl ik nog in shock in de auto zat, en de jongens ‘oh my gosh, Lois?!’- geluiden maakten in een poging tot imitatie van wat er zich zojuist voor had gedaan, besefte ik me hoe bizar deze situatie was.
We reden naar een bar die geloof ik iets van salt and pepper heette, en die uitgestorven was omdat iedereen een half uurtje daarvoor al naar een andere plek vertrokken was. Daar dronken we wat Polar- biertjes, geïmporteerd uit Venezuela, onder het genot van klassiekers als ‘smack my bitch up’, die op vol volume werden gedraaid.

Even later gingen wij ook naar ‘the place to be’. Dat waren die avond een aantal barretjes in het midden van een winkelcentrum (het South Beach Center). De barretjes waren aan de achterkant met elkaar verbonden door een gang die leidde naar de wc’s. We gingen naar ‘De Pijp’, een Nederlands barretje naast ‘De Rembrandt’. In de Pijp waren Rosa en haar vriendinnen ook weer, en ook Lois was even later van de partij.

Gewapend met een Polar biertje gingen Lois en ik naar buiten en daar hebben we uitgebreid bijgepraat. De bars gaan hier blijkbaar om drie uur al dicht. Besloten werd om het feest voort te zetten in het zwembad bij ons appartementencomplex. We reden terug en na een snelle omkleedsessie doken we het zwembad in. Inmiddels was het half vier, dus half tien in Nederland, en besloten Lois en ik om mijn vader te bellen, aangezien hij de moeder van Lois goed kent, vonden we het niet meer dan normaal om hem op de hoogte te stellen.
Het gesprek ging ietwat moeizaam vanwege het feit dat mijn vader nog driekwart sliep, en wij hier ‘overenthousiast’ waren, maar de conclusie was: ‘leuk, mag ik nu weer slapen?’. Zo gezegd, zo gedaan. Papa ging slapen en wij gingen weer het zwembad in. Ook Renate, een meisje dat werkelijk IEDEREEN kent, kwam in haar roodoranje jurkje bij het zwembad staan. Voordat ze de kans kreeg om tegen te stribbelen tilde één van de jongens haar op en sprong hij met haar over zijn schouder het zwembad in. Het werd een poolparty. Soort van dan. Inclusief boze buren die in hun pyjama naar buiten komen, twee minuten stil staan kijken, niets zeggen, en dan weer naar binnen gaan.


(zaterdag)
Na een heerlijke nacht geslapen te hebben, werd ik om half twaalf wakker. Vol zin om naar het strand te gaan. Gelukkig was Rik vrij tot vijf uur, en toen zijn we naar een strandje gegaan waar wat meer golven waren, maar ook wat meer Amerikanen. Dit alles onder het genot van een ontbijtje Happy Meal dat ik net gehaald had.

Vandaag was dus een extreem productieve dag, met strandhangen, lezen, typen, koken, tv kijken en typen. Zometeen gaan we waarschijnlijk weer uit, Aruba onveilig maken*. En nu weer lekker verder lezen:).
* Ik ben boven mijn boek in slaap gevallen, en werd de volgende ochtend om acht uur uitgerust wakker…


Zondagochtend heb ik ook lezend doorgebracht, heerlijk ontspannend is dat toch, helemaal opgaan in een andere wereld, terwijl je in een paradijselijk zwembad ligt waarvan het water precies de goede temperatuur is.

Om twaalf uur klopte Rik aan, hij was die nacht uitgeweest en was pas net wakker. Ik stuiterde vol energie in het rond en besloot dat we iets gingen doen,gewoon omdat het kon. We besloten naar de Noordkust te gaan, de ruige kant van het eiland die vrijwel geheel bestaat uit rotsen. De weg daar bestaat voornamelijk uit verweerd asfalt, rotsen, zand, steentjes en stof. Rik had de tijd van zn leven, al cruisend in de Jimmy (naam van de auto). Hij maakte ‘donuts’ in het stof door het stuur alleen maar rechtsom te draaien.

Theoretisch gezien was het een leuk idee. Praktisch gezien ook wel. Afgezien van de enorme hoeveelheid stof die de auto inwaaide en ons beiden rood kleurde. En die een klein beetje verstikkend was.
Even later kwamen we bij rotsen waar de zee heel hard tegenaan beukte. Rik koos voor het strandje ernaast, terwijl ik ging kijken naar het natuurgeweld. Heerlijk om zo uit te waaien. Keiharde wind, golven die kapotsloegen in een regen van kleine druppeltjes die je natmaakte, als je te dicht in de buurt van de zee kwam.
De volgende stop was een klein afgelegen baaitje waar je door de sterke stroming maximaal tot kniehoogte de zee in kon gaan. Daar lag ook een aangespoelde barkruk, waar Rik op ging zitten en een half uur lang diepzinnig naar de horizon staarde. In de tussentijd vermaakte ik me met de golven, het zand en even later ook met foto’s maken van het strand. Het voelde alsof ik weer een klein meisje was, heerlijk.
Toen vervolgden we onze reis al slippend over de zandweg met 70km/h

(Rik reed, aangezien ik al bang word als ik moet rijden in parkeergarages..) We reden naar de Natural Bridge, een soort van brug-achtige rots die ontstaan was door de beukende zee. Inmiddels is deze ingestort en biedt deze vroegere toeristentrekpleister een sneu zicht op de vergankelijkheid van dingen. Naast de ingestorte Natural Bridge stond nog wel een “Thirst aid station”. Ook stopten er bussen met toeristen.

We hadden honger dus gingen we weer huiswaarts.

Eenmaal thuis aangekomen zag ik dat ik twee gemiste oproepen had van mijn vader. En een sms. Even later belde hij weer. Het ging niet goed met een vriend van hem. Ik was in een soort van roes en wilde niet alleen zijn.

Bijna gelijk belde ik toen Lois en ik ben die avond met haar en een vriendin van haar in een sjiek restaurant gaan eten. Het was een goddelijke maaltijd, maar mijn hoofd was ergens anders. Eigenlijk had ik beloofd om mee uit te gaan die avond, maar ik besloot toch maar om op tijd naar bed te gaan. Om twee uur ´s nachts belde papa mij met slecht nieuws. Ik was half in slaap en had geen idee wat ik moest doen. Gelukkig hoorde ik buiten geluiden. Ik deed de deur open en stortte me in de armen van een katjelamme Gijs die er helemaal niets van snapte.

Uiteindelijk heb ik geen oog dicht gedaan die nacht, de jongens zijn er de hele nacht voor me geweest en ze hebben ontzettend hun best gedaan me weer op te vrolijken. Echt superlief.
(maandag)

Vanochtend was ik gewoon om 8 uur op mn werk. Ik legde de situatie uit aan mijn leidinggevende en ik mocht nog even naar huis om te slapen. Om één uur was ik weer aanwezig op het kantoor, en toen hebben we de stagedoelen doorgesproken in een twee uur durende vergadering. Morgen ga ik alles uitwerken en daarna mag ik mee naar een sales-gesprek in Oranjestad. Ik ben benieuwd…

En op dit moment zit ik in het donker op een ligstoel bij het zwembad te typen en naar Mark Knopfler te luisteren. Sailing to Philadelphia blijft heerlijke muziek. Hetzelfde geldt overigens voor La Oreja de Van Gogh, die ik helemaal grijs draai. Boven mij zijn er wolken, sterren en een halve maan waarvan alleen de onderste helft te zien is.

Fascinerend als je m vergelijkt met de maan in Nederland.
Net zijn er twee jongens, waarschijnlijk locals, op hun BMX fietsjes aan komen racen en zijn het zwembad in gedoken. Nu zingen ze liedjes die ik niet ken in het Papiamento, terwijl ze aan de zwembadrand hangen.

Inmiddels zijn de jongens vervangen door mijn luidruchtige buren die zojuist een BBQ hebben gehouden, en nu aan het zwemmen zijn. De buurman is barman. Dat betekent dat hij er een ‘apart’ schema op nahoudt. Een schema dat ik niet altijd kan waarderen aangezien ik meestal anderhalf uur nadat hij luidruchtig thuiskomt weer op moet. En de muren zijn dun. Ik hoor ALLES. De buur/barman woont er met zijn vriendin (in een kamer van 16m2 met kitchenette en badkamer, en ze hebben een enorme stereo installatie). Het zijn beiden Latino’s dus het volume van hun stem alleen al is hoog. Zo hoog dat ze door mijn oordopjes heen praten.

Foto’s volgen zsm maar de site is nogal traag met uploaden.
Ontzettend bedankt voor alle lieve mailtjes, berichtjes en sms’jes!!
Ayo!
Bisous!